Ρε συ, ήθελα να στο πώ αυτο οταν με ρώτησες «πως στήνουν ενα φεστιβάλ».
Είναι αυτό το φεστιβαλάκι που λέγεται Boomtown Fair, και στο οποίο ουσιαστικά στήνουν μια πολιτεία.
Ξεκίνησε το 2009 και απο το 2011 γίνεται στο Matterley Estate, στο Winchester.
Γίνεται κάθε χρόνο απο τις 7 εως τις 11 Αυγούστου.
Εχει πάνω απο 100 stages και μαζεύει κάθε χρόνο ενα κοινό 66.000 ανθρώπων.
Φέτος έπαιξαν οι Killing Joke, Gogol Bordello, Prophets of Rage, Napalm Death, GBH, Zounds, Svetlanas, Pussycat and the Dirty Johnsons, Popes of Chillitown, anarchistwood και πολλοί άλλοι.
Ρίξε μια ματιά στο βίντεο να δεις τι εγινε φέτος…
Τον Νοέμβριο ετοιμάζεται το Boomtown Halloween στο Bristol.
To power τριο Elizabeth The Second παρουσιάζει το πρώτο του single ‘No One Cares‘. Το ρυθμικό αυτό κομμάτι επικεντρώνεται στο Camden με μια vintage ατμόσφαιρα – το τέλειο soundtrack για μια βραδιά έξω στην πόλη.
Οι Elizabeth The Second είναι ο Ben Moro (κιθάρα και φωνητικά), ο Michele Venturini (μπάσο κιθάρας) και ο Luca Gallato (τύμπανα). Η μουσική τους έχει επιρροές από τους The Clash, Blur, The Libertines, Artic Monkeys, Nirvana και The Stone Roses.
Το “No One Cares” είναι μια πρώτη γεύση απο το επερχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους ‘Two Margaritas at the Fifty Five‘. Ηχητικά η μουσική τους συνδυάζει κλασικό γκαράζ ροκ με δόσεις απο πόνκ και grunge.
Δημιουργήθηκαν στα μέσα του 2018 στην Πάντοβα της Βόρειας Ιταλίας και το τρίο γεννήθηκε από εναν κοινό ενθουσιασμό για τη μουσική και τη δημιουργία. Ο Ben με τον Michele έπαιζαν και παλιότερα μαζί αλλά μετά απο ενα διάστημα αδράνειας, συνάντησαν τον Luca και βρήκαν τη μαγική φόρμουλα για τη γένεση της μπάντας.
Το EP ‘Two Margaritas at The Fifty Five’ είναι ένα ταξίδι μέσα από παρορμητικούς ήχους, που κορυφώνεται μεσα απο μαγευτικά μελωδικά μέρη. Ηχογραφήθηκε στο Hypnoise Recording Studio με ηχολήπτη τον Filippo Galvanelli και το mastering έγινε απο τον Giovanni Versari στο Master Maestà Studio (το εχουν χρησιμοποιήσει οι Muse, Afterhours, Verdena, Calibro 35, Nic Cester).
Σε αυτό το EP βρίσκονται όλα όσα ήταν απαραίτητα και για να διαμορφωθεί μουσικά αυτό το τρίο – έχει έντονες επιρροές από τα 90s και 2000s οι οποίες μπερδεύονται με ήχους δανισμένους απο τους Stone Roses και τους Clash. Punk, grunge, indie rock και Britpop συνδυάζονται για να δώσουν ξεκάθαρα τον κλασικό Βρετανικό ήχο. Οι κιθάρες είναι ωμές ενω οι στίχοι εμπνέονται από τις καθημερινές εμπειρίες του συγκροτήματος.
Το ‘No One Cares’ θα είναι διαθέσιμο απο τις 15 Οκτωβρίου σε ολα τα online καταστήματα και τις πλατφόρμες. Το ολοκληρωμένο άλμπουμ ‘Two Margaritas at the Fifty Five’ θα κυκλοφορήσει στις 9 Νοεμβρίου την ημέρα που θα εμφανιστούν στο Λονδίνο στο The Unicorn Camden Live για ενα απογευματινό Punk’n’Roll Rendez-Vous.
Ολα ξεκίνησαν με μια εμφάνιση στο φεστιβάλ The Avalon Ballroom στο Glastonbury, ένα μέρος όπου οτιδήποτε μπορεί και θα συμβεί. Καθώς οι Honey Pot έπαιζαν το τραγούδι “Hadron Kaleidoscope” από το τελευταίο τους άλμπουμ, “Bewildered Jane” το οποίο κυκλοφόρησε φέτος η Mega Dodo Records, κάποιος απο το ακροατήριο που είχε γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο, έδινε παραπάνω προσοχή απο το υπόλοιπο κοινό.
Οταν τελείωσε η συναυλία, προσέγγισε την τραγουδίστρια Crystal Jacqueline, και συστήθηκε ως Django.
Μια τέτοια εισαγωγή απαιτεί την πλήρη προσοχή σου κυρίως όταν ο άλλος σου λέει πως είναι ο άνθρωπος που σχεδίασε την αίθουσα ελέγχου του Large Hadron Collider.
Ο Large Hadron Collider είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος επιταχυντής σωματιδίων στον κόσμο. Αποτελείται από ένα δακτύλιο 27 χιλιομέτρων από υπεραγώγιμους μαγνήτες με αριθμό επιταχυντικών δομών που ενισχύουν την ενέργεια των σωματιδίων κατά την πορεία τους. Ξεκίνησε στις 10 Σεπτεμβρίου 2008 και παραμένει η τελευταία προσθήκη στο συγκρότημα επιταχυντών του CERN.
Αυτή η συναρπαστική προσφορά ήταν τόσο μοναδική, γιατί μόνο οσοι συνδέονται με την περιοχή επιτρέπεται να παίξουν εκεί.
Οπότε τους δόθηκαν τα πάσα, έγιναν οι αυστηροί έλεγχοι ασφάλειας και οι κρατήσεις για την πτήση. Σε αντίθεση με τις περισσότερες προσφορές που ξεθωριάζουν οταν χαράζει η επόμενη μέρα, αυτή η προσφορά έστεκε
Την Τετάρτη η Crystal Jacqueline και ο κιθαρίστας Icarus Peel περνούν μέσα απο την Γαλλία με το βανάκι τους κουβαλώντας Fenders, Moogs και Rickenbackers ενώ ο μπασίστας Andy Budge, η κημπορντίστρια Victoria Reyes και ο ντράμερ Jay Robertson παίρνουν την Παρασκευή το αεροπλάνο.
Η συναυλία είναι για το Σάββατο μπροστά σε ενα πλήθος 72.000 ατόμων, δηλαδή όσων επισκέπτονται τον χώρο κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, αλλά ίσως και να μην προλάβουν να τους δουν ολοι…
It is no secret that Creation Recordsmastermind Alan McGee has launched a new label – Creation23 Records. Gone are the days of releasing albums by Oasis, Primal Scream, My Bloody Valentine, Ride, Swervedriver, Teenage Fanclub and Slowdive, but the zeitgeist and DIY ethos still remains in McGee’s ear-to-the-ground litmus test of who he chooses to work with. And his undertakings very much continue to significantly impact on the music scene today.
With all the buzz leading up to Danny Boyle and Irvine Welsh’s forthcoming film, centered on McGee’s life and Creation Records itself, Los Angeles is the latest locale with interest in spreading Creation’s good news. On Thursday, September 12, Creation Dream Machinetakes up residence at The Monty Bar(1222 W. 7th Street & Garland Ave.) This event is one of two such events to occur before the end of 2019 with many more planned.
This Creation Dream Machine was born from the long-term relationship between Texas Bob Juarez (Television Personalities, Rose McDowell), an L.A. resident, and Alan McGee, founder of the legendary Creation Records and its new incarnation Creation23 Records. They forged the daydream together over several conversations surrounding a revelation Juarez had following My Bloody Valentine’s July 2018 concert in L.A. With McGee’s endorsement and support, the wheels were set in motion for this series of Creation events.
Alan McGee and Texas Bob Juarez 1 – photo by Creation23
Texas Bob Juarez is best known as a member of UK post-punk band Television Personalities, a foundational band for Creation Records who were widely influential, especially on the C86 generation, many Creation Records artists, and bands like Pavement and MGMT. Since then, Juarez has collaborated with McGee for other Creation events, such as the Creation Sessions in Liverpool and Edinburgh, the Creation Tabernacle Venue in Wales, McGee’s national UK charity events like Musicians against Homelessness, and the more recent Creation23 Showcases at the Social London.*This project of music and spirit of the Creation Dream Machine is based on Brion Gysin’s Dream Machine, Magic/k, synchronicity and synesthesia… Wielding frequencies, we swirl and grow towards love and healing, reaching one’s zenith out of the chaos. Welcome to the Dream Machine,* says Texas Bob Juarez.
The staple residents for all Creation Dream Machine events for 2019 are JUGGS, a two-piece feel-good electronic outfit who are among Creation23 Records’ newest signings. They are also the only band from this label based in Los Angeles. Consisting of Brandon Rauch and Willem Wolfe, who happens to be Billy Idol’s son. Their funky, electronic, poppy music shares a punk ethos in their attitude and the way they make music
“Our favorite bar in town is The Monty Bar. They always put on amazing Halloween shows with a Cramps cover band (their ‘Flame Job’ LP was also out on Creation) and they generally have excellent goth and post-punk nights. The best thing about the Creation Dream Machine is that this is really friends who share an artistic community and interest in throwing a party together. That’s the point…to go out and party and let loose with your friends and just be in one space together with some cool music,” says Brandon Rauch.
Turtles on Speed is a trio who, as Buzzbands L.A. note, are “like Teenage Fanclub getting a high-five from Redd Kross — lovable reprobates making thoroughly likable music”
Kav Blaggers (a.k.a. KAV) is well known as a solo artist, former member of Happy Mondays, and founder of Blitz Vega with Andy Rourke (‘The Smiths). As a solo artist, KAV performed as part of the London Olympics and also at SXSW, CMJ and many festivals and shows on both sides of the Atlantic, including with Kasabian. As a DJ, KAV has toured on line-ups with New Order and James Brown, among others, playing clubs across Asia, Europe, South and North America.
Shepard Fairey – a great Creation Records enthusiast – is a graphic artist and social activist who is part of the Street Art movement along with others like Banksy and Mr.Brainwash. Fairey blurs the boundary between traditional and commercial art through type and image, communicating his brand of social critique via prints, murals, stickers, and posters in public spaces. His seminal Obeyseries pushed Fairey into the public spotlight, but he is perhaps best known for his Hope (2008) campaign, which portrays a portrait of then-presidential candidate Barack Obama and a series of posters featuring portraits of culturally diverse women in response to Trump’s xenophobic rhetoric.
The Monty Bar is located at 1222 W. 7th Street & Garland Ave. The event will take place from 9pm- 2am Pacific time. There is no cover charge. Please note, this is a 21+ event.
Ο David J. πέρα απο τις εμφανίσεις με τον Murphy, σε κάποιες μέρες που είχαν κενό, έκανε δικές του, solo εμφανίσεις προετοιμάζοντας το έδαφος για την επόμενη δουλειά του.
Σε λίγο ξεκινά και πάλι περιοδεία (σε δύο εμφανίσεις θα παίξει με τους Psychedelic Furs)
Την Παρασκευή που μας πέρασε, 6 Σεπτεμβρίου, ο David J (πρωην μπασίστας των Bauhaus, και των Love and Rockets) κυκλοφόρησε το νέο του single ‘Migena And The Frozen Roses‘, στο οποίο συμμετέχουν ο Anton Newcombe των The Brian Jonestown Massacre στα πλήκτρα, τα κρουστά και το programming ενω απαγγέλει η Ιταλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτης Asia Argento, κόρη του Dario Argento.
Το single έγραψαν οι τρείς καλλιτέχνες απο κοινού, ενω για την παραγωγή συνεργάστηκαν ο David J με τον Anton Newcombe. Ο τελευταίος το επεξεργάστηκε στο στούντιο του στο Βερολίνο.
Το single συνοδεύεται απο ενα βίντεο που δημιούργησε ο Scott Saw.
“Το βίντεο είναι μια ακόμα συνεργασία με εναν καλλιτέχνη / φωτογράφο και κινηματογραφιστή, τον καλό μου φίλο Scott Saw. Ένα πολύ απλό σκηνικό, ετσι ωστε να αποδώσει την αυθεντική ατμόσφαιρα και την εμπειρία στο Τορίνο, απο όπου ξεπήδησε και η έμπνευση για το τραγούδι,” λέει ο David J.
Πρόκειται για το δεύτερο single του David J απο το επερχόμενο άλμπουμ του ‘Missive To An Angel From The Halls Of Infamy And Allure‘, και ακολουθεί το προηγούμενο single, ‘The Auteur (Redux / The Starlet’s Cut)‘ στο οποίο συμμετείχε η ηθοποιός, ακτιβίστρια και συγγραφέας Rose McGowan. Το νέο του άλμπουμ θα κυκλοφορήσει προς το τέλος του Φθινοπώρου.
“Εγραψα τους στίχους του ενω βρισκόμουν σε περιοδεία, στην πτήση απο το Τορίνο προς το Βερολίνο, οπου θα έμενα στου Anton Newcombe. Ειχαμε σχεδιάσει να ηχογραφήσουμε κάτι καινούργιο μαζί στο στούντιό του. Η συνεργασία μας έδεσε αμέσως. Ο Anton ηχογράφησε ενα βασικό μπητ και πάνω σε αυτό αρχίσαμε να αυτοσχεδιάζουμε ενα κομμάτι με την ακουστική μου κιθάρα. Ο Anton δουλεύει πολύ γρήγορα και αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ιδέες μεταξύ μας. Στα γρήγορα προσθέσαμε κι άλλα στο τραγούδι. Στις συναυλίες μου είχα αρχίσει να πειραματίζομαι με ενα πεταλάκι, το delay Fishman AFX το οποίο δημιουργεί αυτές τις τρομερές λούπες με echo, οπότε φτιάξαμε κανα-δυό κανάλια με αυτό, με την κιθάρα μου ξαπλωμένη στο πάτωμα και εμένα να παίζω με τα κουμπιά αυτού του κουτιού. Υστερα ο Anton πρότεινε να προσθέσω λίγο μπάσο με distortion. Πρέπει να ομολογήσω πως με εντυπωσίασε πάρα πολύ με τις μουσικές ιδέες του. Οτι σκέφτηκε, μέρη πλήκτρων, βιολιά, κρουστά κλπ, «έκατσαν» αμέσως” λέει ο David J.
” Μέσα σε λίγες μόνο ωρες, είχαμε στα χέρια μας ενα δυνατό ορχηστρικό τραγούδι. Το μόνο που του έλειπε ήταν μερικά φωνητικά. Ο Anton ρώτησε αν είχα κανένα ποίημα και ετσι βρήκα στο βιβλίο μου, αυτο για την Migena. Απο την αρχή, η απαγγελία ταίριαξε απόλυτα με την μουσική. Μετά μου καρφώθηκε στο μυαλό οτι αυτό το κομμάτι θα ήταν καλό για την Asia Argento, την Ιταλίδα ηθοποιό, σκηνοθέτη και μερικές φορές μουσικό. Είχε ήδη συνεργαστεί με τον Anton στο έξοχο άλμπουμ της ‘Total Entropy’, το οποίο, πρίν απο μερικές μόλις ημέρες, είχα παίξει ολόκληρο πριν απο το show μου στο Τορίνο. Η Asia με είχε προσεγγίσει πριν αρκετά χρόνια με σκοπό να συνεργαστούμε. “David, ας κάνουμε τέχνη!” να λοιπόν η ευκαιρία! Μιλήσαμε και αποδείχτηκε πως ήταν κρυωμένη, στο κρεββάτι του σπιτιού της στν Νέα Υόρκη. Επαιζε ομως η περίπτωση. Της ζήτησα απλά να γράψει κάτι στα Ιταλικά, για ενα κόκκινο και ενα κίτρινο τριαντάφυλλο και να ηχογραφήσει την φωνή της για να μας την στείλει στο Βερολίνο. Ετσι και έγινε. Ρίξαμε την βραχνή sexy φωνή της στην μίξη (το κρύωμα την έκανε ακόμα πιό βραχνή) και μελίγο πείραγμα απο τον Anton το πράγμα έδεσε απόλυτα. Η δική μου απαγγελία έχει να κάνει με μιά όμορφη νεαρή Αλβανίδα που συνάντησα στο Τορίνο. Μου αρέσει πάρα πολύ οπως βγήκε το τραγούδι. Είναι γεμάτο κόκκινα τριαντάφυλλα!”
Το ‘Missive To An Angel From The Halls Of Infamy And Allure’ θα κυκλοφορήσει ως διπλό άλμπουμ. Πρόκειται για εναν πολύ προσωπικό και εξομολογητικό κύκλο τραγουδιών. Σηματοδοτεί ακόμα την επιστροφή του David στην Λονδρέζικη Glass Modern Records. Η εταιρία που είχε κυκλοφορήσει αρχικά μερικές από τις πρώτες επιτυχημένες σόλο δουλειές του David J.
Το ‘Migena And The Frozen Roses’ διατίθεται απο τις 6 Σεπτεμβρίου απο όλες τις digital πλατφόρμες. Το δεύτερο κομμάτι του single είναι η εκδοχή του David J στο ‘Read ‘Em ‘N Weep‘ του Ian Hunter, και μπορεί να γίνει download αποκλειστικά απο το Bandcamp της Glass Modern Records. Το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει σε διπλό βινύλιο, CD και ψηφιακά στις 18 Οκτωβρίου.
Γενικά μου αρέσουν τα ντοκιμαντέρ, και κάποια μέρα έκατσα και είδα το περσινό “Elvis Presley – The Searcher” σε παραγωγή της Sony.
Πριν να γράψω τα παρακάτω, να σημειώσω ότι παρόλο που δεν είμαι οπαδός του Presley, γνωρίζω (εξ ακοής) έναν μεγάλο αριθμό τραγουδιών που έχει πει, μιας και ανήκω σε μία γενιά της οποίας οι γονείς άκουγαν ανάκατα νησιώτικα, λάτιν, λαϊκά, rock’n’roll, mod jazz κλπ…
Η εικόνα των πάρτι όπου οι νεαροί τότε συγγενείς μου πιάνονταν «τραινάκι» για να χορέψουν yanka και μετά mambo με τραγούδια του Χιώτη είναι μέρος των παιδικών μου χρόνων.
Ετσι κι αλλιώς, το πάντρεμα στην μουσική είναι κάτι που γίνεται πάντα…
Δεν θα αναφερθώ εδώ στις πολιτικές απόψεις του Presley μιας και το ντοκιμαντέρ αναφέρει μόνο τις θρησκευτικές του απόψεις, που καλά έκανε ο άνθρωπος και τις είχε, εμένα πάντως δεν με αφορούν.
Θα προσπαθήσω να το κοιτάξω απο μια άλλη άποψη, με μια καθαρά συμπαθητική ματιά, γιατί με ενδιαφέρει περισσότερο να το δω κάπως κοινωνιολογικά (οσο μπορεί το φτωχό μυαλό μου να το αναλύσει):
Ενας λευκός νεαρός γεννιέται μέσα στην δεκαετία του ’30 και του μεγάλου οικονομικού κραχ σε μια πολιτεία του Αμερικάνικου Νότου.
Η οικογένειά του είναι φτωχή και ο πατέρας του πάει για λίγο φυλακή κιόλας, για μια μικρο απάτη που έκανε για να εξασφαλίσει το φαϊ της οικογένειάς του.
Σημαντικό ρόλο, στην υπόλοιπη ζωή του Elvis, θα παίξει ακόμα ο θάνατος του αδερφού του, Jesse Garon Presley, ο οποίος γεννήθηκε νεκρός 35 λεπτά πριν τον Elvis.
Επειδή σήμερα έχουμε στο μυαλό μας μια εικόνα για τον Αμερικάνικο Νότο στην οποία υπάρχουν απο την μία οι φτωχοί Αφρο-Αμερικάνοι κι απ την άλλη οι ρατσιστές λευκοί, να προσθέσω εδω και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων, τους φτωχούς λευκούς, οι οποίοι είναι στο ιδιο οικονομικό επίπεδο με τους Αφρο-Αμερικάνους.
Ολοι αυτοί οι φτωχοί, ανεξάρτητα απο χρώμα, συναναστρέφονται ο ενας τον άλλον, είναι φίλοι μεταξύ τους, διασκεδάζουν στα ιδια μέρη και πάνε στις ιδιες εκκλησίες.
Οι λευκοί ρατσιστές όμως, όπως δεν γουστάρουν τους φτωχούς Αφρο-Αμερικάνους, ετσι δεν γουστάρουν και τους λευκούς που κάνουν παρέα μαζί τους.
Μάλιστα οι διαφυλετικοί γάμοι απαγορεύονταν δια νόμου σε κάποιες πολιτείες του Νότου, μέχρι που καταργήθηκαν το 1967.
Οποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δεί την ταινία “Loving” του 2016 η οποία αναφέρεται στο τι τράβηξε το ζεύγος Richard Loving (λευκός) και Mildred Jeter (Αφρο-Αμερικανή) απο το 1958 που παντρεύτηκαν κρυφά, ως το 1967 οπότε και αναγνώρισε τον γάμο τους το Ανώτατο Δικαστήριο και κατάργησε την απαγόρευση των διαφυλετικών γάμων στην πολιτεία της Βιρτζίνια.
Επειδή ζούμε σε μια άλλη χώρα και σε μια άλλη εποχή, μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τις συνθήκες ζωής αυτές της κοινωνικής τάξης – μιας και μιλάμε για ανθρώπους και των δύο φυλών, νομίζω πως αυτός είναι ο σωστός ορισμός: «τάξη» και πραγματικά αυτήν θεωρώ εργατική τάξη σε αυτές τις Αμερικάνικες πολιτείες. Το φτωχότερο μάλιστα επίπεδό της.
Επειδή το ζήτημα με ενδιαφέρει, γι αυτό γράφω και αυτο το κείμενο, για να δείξω τι απέφερε το μουσικό συνταίριασμα Αφρο-Αμερικάνικης μουσικής (που το σύστημα είδε έντρομο να προσελκύει το νεανικό κοινό των λευκών) και ενός λευκού μουσικού (ο οποίος ηταν αποδεκτός λόγω χρώματος και προωθήθηκε ωστε να γίνει οικονομική πηγή ενα πρωτοεμφανιζόμενο αγοραστικό κοινό, οι έφηβοι).
Για να διευκρινίσω λίγο την κατάσταση: πριν την εμφάνιση του rock’n’roll η πλειοψηφία των λευκών αγοριών και κοριτσιών, άκουγε μέσα στο σπίτι την μουσική που ήταν στα γούστα του πατέρα τους.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 σημειώθηκαν αξιοσημείωτες εξελίξεις στην δισκογραφία, και κυρίως η εμφάνιση, το 1948, των δίσκων βινυλίου 33 1 / 3 στροφών, που αντικατέστησαν κείνους των 78 στροφών.
Το rock’n’roll στα μέσα της δεκαετίας του ’50 πλασαρίστηκε (και ήταν) ως νεανική μουσική.
Απευθυνόταν στους teenagers και έτσι έκανε την νέα γενιά να πάρει το χαρτζιλίκι της και να αρχίσει να το ξοδεύει σε δίσκους της δικής της, πλέον, μουσικής, ανοίγοντας έτσι μια νέα αγορά και ενδυναμώνοντας την μέχρι τότε μουσική βιομηχανία.
Οταν μιλάμε για μουσική βιομηχανία, σε εκείνα τα χρόνια, θα πρέπει να βάλουμε στο μυαλό μας οτι μιλάμε για αχαρτογράφητα νερά, και πως ακόμα και τα συμβόλαια εκείνης της εποχής, ήταν σε πολύ πρωταρχικό στάδιο, αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς οτι αν και οι Rolling Stones σχηματίστηκαν το 1962, πληρώθηκαν τα πρώτα 2000 δολάρια απο τις πωλήσεις των δίσκων τους, μόλις το 1965, χρονιά δηλαδή, που έβγαλαν το τρίτο, τέταρτο και πέμπτο άλμπουμ τους.
Το rock’n’roll όμως ήταν η εξέλιξη του blues των μαύρων, η πρόσμιξη τoυ με την country-western, με κάποια στοιχεία απο την jazz κλπ κλπ.
Η υποτυπώδης (σε σχέση με το τι έγινε στο μέλλον) μουσική βιομηχανία όμως, είδε με τρόμο του λευκούς νέους έφηβους να ακούν την μουσική των μαύρων και προσπάθησε με διάφορους τρόπους να στρέψει τα παιδιά προς λευκούς καλλιτέχνες.
Δεν ήταν μόνο το οτι οι λευκοί ιδιοκτήτες των εταιριών αυτών έχαναν λεφτά, ήταν και ρατσιστικό το ζήτημα…
Το έργο αυτό ανέλαβε κυρίως το Αμερικάνικο παράρτημα της δισκογραφικής εταιρίας Decca Records, η οποία ξεκίνησε απο το Λονδίνο αλλά οι ιδιοκτήτες της προτίμησαν να ξεφορτωθούν τις μετοχές τους βλέποντας πως έρχεται ο πόλεμος και να επιστρέψουν στην Αγγλία.
Το 1939, η πρόσφατα ανεξάρτητη αμερικανική Decca αντιπροσώπευε πάνω από το ένα τρίτο των πωλήσεων των δίσκων στις ΗΠΑ και έφτασε να κόβει περίπου 135.000 αντίτυπα δίσκων την ημέρα. Με καλλιτέχνες όπως οι The Sisters Andrews, Bing Crosby και Billie Holliday, η Αμερικανική Decca βγήκε απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ως μια εξαιρετικά επιτυχημένη και εδραιωμένη εταιρεία. Το 1952 έγινε μέρος της Universal-International, που το 1962 έγινε μέλος της MCA και ολα αυτά κατέληξαν στο Universal Music Group.
Το 1954 η Decca άρχισε να υπογράφει λευκούς καλλιτέχνες οπως ο Bill Haley & His Comets, ενα hillbilly συγκρότημα, με σκοπό να τραβήξει το κοινό των νεαρών λευκών απο την μαύρη μοσυική…
(Oι Rolling Stones ανήκαν στο δυναμικό της Decca απο το 1964 μέχρι το 1970 και το Sticky Fingers ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στην δική τους εταιρία, το 1971.)
Τώρα, εαν ενδιαφέρεστε να μάθετε τις συνθήκες ζωής εκείνων των Αφρο-Αμερικανών του Νότου, στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’50 οπότε και εμφανίζεται ο νεαρός Elvis Presley, αναζητήστε ενα μικρό βιβλίο, γραμμένο απο τον Αμερικάνο δημοσιογράφο John Howard Griffin με τίτλο “Black Like Me”.
Ο Griffin, όντας λευκός, τόλμησε στην δεκαετία του ’50 να μεταμορφωθεί με διάφορα τεχνάσματα σε μαύρο και να ζήσει για ενα χρονικό διάστημα, περίπου έξι μηνών, στις πολιτείες του βαθύ Αμερικάνικου νότου (Louisiana, Mississippi, Alabama και Georgia) με σκοπό να καταγράψει την καθημερινότητα και να κατανοήσει την ψυχολογία ενός άνεργου μαύρου άντρα.
Ηταν μια εμπειρία που άλλαξε και τον ιδιο μέσα του και που οταν εκδόθηκε το βιβλίο του δέχθηκε τόσες απειλές που πήρε την οικογένειά του και εγκατέλειψε τις ΗΠΑ.
Και επιστρέφω στον Presley.
Μέσα απο την καθημερινή τριβή του λευκού αγοριού με τα gospel τραγούδια της εκκλησίας (οσο και αν δεν υποστηρίζω την θρησκεία μπορώ να κατανοήσω πως τα τραγούδια που με πάθος έλεγαν τις Κυριακές οι πιστοί σε αυτές τις λειτουργίες ήταν ένας έντονος τρόπος έκφρασης/ψυχικού ξεφορτώματος ακόμα και διασκέδασης για τους φτωχούς) μπήκαν βαθειά στην ψυχή του.
Τα βράδια ο νεαρός Presley πήγαινε πίσω απο τα μπαρ που διασκέδαζαν οι μαύροι, οπως το μπάρ Flamingo Room, οπου άκουγε και μελετούσε την ζωντανή μουσική πού έπαιζαν εκεί, μουσικοί όπως οι BB King, Rufus Thomas, Johnny Ace, Bobby “Blue” Bland…
Η ιστορία της εξέλιξής τού Presley είναι γνωστή και για όποιον θέλει να περάσει ευχάριστα 2+1= τρεις και κάτι ωρίτσες απο την ζωή του με country, blues και rock’n’roll μπορεί να δει το “Elvis Presley – The Searcher”.
Βλέποντάς το όμως, μέσα απο την δική μου σκοπιά, σκεφτόμουν πως αν δεν υπήρχε ο Presley, μάλλον δεν θα ακούγαμε ροκ όσοι απο εμας ακούνε.
Σε καμμιά μορφή της…
Πως θα ηταν λοιπόν μια ζωή χωρις, Beatles, Rolling Stones, Black Sabbath, Sex Pistols, Motorhead και όλους αυτους?
(Παρεμπιπτόντως υπάρχει ενα ωραίο μυθιστόρημα με τίτλο “Liverpool Fantasy” το οποίο μιλά για έναν κόσμο δίχως τους Beatles…)
Υπήρχαν και άλλοι που έπαιζαν rock’n’roll την εποχή που εμφανίστηκε ο Presley, αλλά είτε δεν ήταν λευκοί είτε ήταν, αλλά δεν είχαν όλο αυτό το background. αυτές τις γνώσεις σχετικά με τη μαύρη μουσική που είχε αποκτήσει ο Presley λόγω της τριβής του με τους φτωχούς Αφρο-Αμερικάνους.
Ίσως δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο ο Elvis…
Elvis & Brook Benton
Στην τελική, υπήρξαν κι άλλοι που έπαιξαν rock’n’roll, αλλά μόνο ο Presley είχε τις διαστάσεις του # 1, του “βασιλιά”.
Ναι, έπαιξε μαύρη μουσική, αλλά υπήρχαν διάφοροι τρόποι για να τον προωθήσουν οι εταιρίες στην αγορά και να τον δεχτούν οι οικογένειες των λευκών: ήταν ένα «καλό» παιδί απο τον Νότο, που αγαπούσε τη μητέρα του και ήταν επίσης θρησκευόμενος.
Ναι, ίσως να κουνούσε τους γοφούς του λίγο παραπάνω, αλλά με κάθε κούνημα της λεκάνης του Presley, εγραφε εισπράξεις το ταμείο της εταιρείας του μανατζερ, του συναυλιακού χώρου… ολοι έβγαζαν λεφτά.
Η ουρά ολων αυτων που έβγαζαν λεφτά απο ενα 19χρονο λευκό αγόρι που έπαιζε μαύρη μουσική ήταν ατελείωτη.
Η επιρροή του πέρασε τον ωκεανό και χτύπησε το νησί απέναντι κάνοντας τους νεαρούς Αγγλους μουσικούς να μπαίνουν κρυφά στο τελωνείο τα βράδια.
Εκεί άνοιγαν τις κούτες με τους εισαγόμενους rock’n’roll δίσκους απ την Αμερική, μάθαιναν να παίζουν τα νέα τραγούδια και τα παρουσίαζαν σαν δικά τους την επόμενη βραδιά στο κλάμπ. (Το ίδιο, περίπου, έκαναν χρόνια αργότερα και οι Metallica)
Ετσι ξεκίνησε το Mersey Beat στο Λίβερπουλ, οι Beatles, οι Rolling Stones και έφτασε αυτή η μουσική σε εμένα και σε εσένα, πέρα απο βουνά και ερήμους.
Αυτή η μουσική έγινε η βάση για να γραφτούν στίχοι πολιτικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί ή απλά ερωτικές εξομολογήσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Κάποιοι έγιναν γονείς με αυτή την μουσική ενω άλλοι την ακούνε και κλαίνε γιατι την μοιράζονταν με κάποιον που δεν είναι πλέον μαζί.
Ισως τώρα να είναι προφανής η οπτική μέσα απο την οποία είδα αυτό το ντοκιμαντέρ, και ο τρόπος με τον οποίο βλέπω κάθε ντοκιμαντέρ…
Μετά την διάλυση των Sex Pistols, ο John Lydon ξεπέρασε τις προσδοκίες δημιουργώντας άλλο ενα πρωτοποριακό συγκρότημα που ταρακούνησε τα πάντα και πάλι.
Οι Public Image Ltd (PIL) αντίθετα απο τους Sex Pistols, επέζησαν για δεκαετίες, παρόλες τις αλλαγές στην σύνθεση και το μουσικό τους ύφος, επαναπροσδιορίζοντας το punk με και πιο καλλιτεχνική άποψη και οδηγώντας το post-punk.
Το “The Public Image is Rotten” διαθέτει αρχειακό υλικό αλλά και συνεντεύξεις με τους Flea, Thurston Moore και τον Ad-Rock των Beastie Boys αλλά και με τον John Lydon και τα μέλη της μπάντας.
Μια ματιά απο μέσα απο μια ξεχωριστή μπάντα και ενα επιδραστικό μουσικό…
Them were a Northern Irish rock band formed in Belfast in April 1964, most prominently known for the garage rock standard "Gloria" and launching singer Van Morrison's musical career. The original five member band consisted of Morrison, Alan Henderson, Ronnie Milling, Billy Harrison and Eric Wrixon. The group was marketed in the United States a […]
Το περσινό της άλμπουμ ''Hundreds Of Days'' το είχαμε στη 34η θέση για το 2018. Τη Mary Lattimore την θεωρούμε μία από τις σπουδαιότερες και αξιοπρεπέστερες μουσικούς της δεκαετίας που φεύγει κι ας μην έχει κάνε τόσο θόρυβο γύρω από το όνομα της..Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει μεμονωμένες συνθέσεις, remix από το άλμπουμ και το ''New R […]
Κοιτώντας πίσω σε παλιότερα σχόλια δικά μας αλλά και αναγνωστών συνειδητοποιήσαμε πως "ξεχάσαμε" να ανεβάσουμε κάποιο από τα άλμπουμ της πρώτης περιόδου των Magic de Spell. Επειδή πρόκειται για δίσκο τους που ακόμη δεν έχει επανακυκλοφορήσει, η ανάρτηση του είναι ακόμη πιο επιτακτική.Εάν δεν είναι ήδη φανερό, μιλάμε για το τρίτο κατά σειρά album […]
