Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 27 Νοεμβρίου 2019 στο περιοδικό TIME και το πρωτότυπο κείμενο είναι γραμμένο απο την καθηγήτρια ιστορίας του University of Rochester και συγγραφέα του βιβλίου “Reproduction on the Reservation: Pregnancy, Childbirth, and Colonialism in the Long Twentieth Century (Critical Indigeneities)” BRIANNA THEOBALD*.
Το 1977, η Μarie Sanchez**, επικεφαλής δικαστής των φυλών του Βόρειου καταυλισμού των Cheyenne (σημ. μετ. βάση νόμου η Αμερικάνικη πολιτεία δεν έχει δικαιοδοσία στα δικαστήρια των φυλών των ινδιάνων σε εδάφη που τους έχουν παραχωρηθεί, οπότε οι φυλές έχουν δικά τους δικαστήρια) έφθασε στην Γενεύη, στο Συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών, σχετικά με τα δικαιώματα των Ιθαγενών, έχοντας να παραδώσει ένα σαφές μήνυμα.
Οι Αμερικάνοι Ινδιάνοι ήταν, όπως ισχυρίστηκε, στόχοι μιας “σύγχρονης μορφής” γενοκτονίας – της στείρωσης.
Κατά τη διάρκεια της εξαετούς περιόδου που ακολούθησε την υπερψήφιση του νόμου του 1970 σχετικά με τον Οικογενειακό Προγραμματισμό, γιατροί στείρωσαν ίσως και μέχρι το 25% των Ινδιάνων γυναικών που βρίσκονταν σε αναπαραγωγική ηλικία και υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι οι αριθμοί ήταν ακόμη υψηλότεροι. Ορισμένες από αυτές τις διαδικασίες εκτελούνταν υπό πίεση ή καταναγκασμό ή χωρίς τη γνώση ή την κατανόηση
των γυναικών αυτών. Ο νόμος επιδοτούσε τις στείρωσης των ασθενών που λάμβαναν υγειονομική περίθαλψη μέσω της Ινδιάνικης Υγειονομικής Υπηρεσίας, αλλά ακόμα και μαύρες καθώς και λατίνες γυναίκες έγιναν επίσης στόχοι υποχρεωτικής στείρωσης σε αυτά τα χρόνια. (Σημ. μετ. Η Ινδιάνικη Υγειονομική Υπηρεσία, είναι μια υπηρεσία του Αμερικάνικου Υπουργείου Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών που είναι υπεύθυνη για την παροχή ομοσπονδιακών υγειονομικών υπηρεσιών σε Αμερικανούς Ινδιάνους και Ιθαγενείς της Αλάσκας)
Αλλά καθώς η Sanchez και οι Ινδιάνες με τις οποίες συνεργάστηκε, ανταποκρίθηκαν στα αποτελέσματα αυτού του νόμου του 1970, συνειδητοποίησαν πως η μάχη ενάντια στην ανεπιθύμητη στείρωση, ήταν μια από τις πολλές αδικίες που είχαν τις ρίζες τους – όπως και η αντίστοιχη αντίσταση των Ινδιάνων – στην πολύ μακριά ιστορία της αμερικανικής αποικιοκρατίας. Και αυτή η ιστορία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Όταν τον 19ο αιώνα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανάγκασε τους Ινδιάνους να κλειστούν σε καταυλισμούς, η κατάσταση προκάλεσε μια χιονοστιβάδα προβλημάτων για την δημόσια υγεία.
Μέχρι το 1900, ο πληθυσμός των Ινδιάνων είχε φθάσει στο ναδίρ του μετρώντας πλέον λιγότερους απο 250.000 ανθρώπους. Τα βρέφη και τα παιδιά που ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα σε ασθένειες, πέθαιναν. Το 1916 ενας κυβερνητικός αξιωματούχος εκτίμησε πως περίπου τα τρία πέμπτα των μωρών των Ινδιάνων πέθαιναν πριν φτάσουν στην ηλικία των 5 ετών.
Σε πολλούς καταυλισμούς, οι γυναίκες ανταποκρίθηκαν γεννώντας περισσότερα παιδιά, βάζοντας όμως σε κίνδυνο την ίδια τους την υγεία.
Ο ιστορικός Frederick Hoxie ισχυρίστηκε ότι “μόνο η διατήρηση των εξαιρετικά υψηλών ποσοστών γεννήσεων έσωσε ένα έθνος από το να χαθεί στη λήθη“.
Καθώς οι ινδιάνοι αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της διαβίωσης στους καταυλισμούς, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξεκίνησε μια εκστρατεία για να τους αφομοιώσει ή να τους αμερικανοποιήσει. Αντί να σκοτώνουν τους Ινδιάνους, όπως ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα των ομοσπονδιακών κυβερνήσεων της δεκαετίας του 1870, οι πολιτικοί και οι μεταρρυθμιστές σκόπευαν να σκοτώσουν την ινδιάνικη ταυτότητα: τη γλώσσα, την ένδυση και τις πολιτιστικές και πνευματικές πρακτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ποινικοποίησε τους θεραπευτές/μάγους των ιθαγενών και τις δυσάρεστες μαίες και τις γνώσεις τους σχετικά με τον τοκετό. Κάτω από αυτή την πίεση, οι τελετουργικές πρακτικές, συμπεριλαμβανομένων των τελετών ενηλικίωσης των γυναικών, οριοθετήθηκαν, γίνονταν στα κρυφά ή έπαυσαν.
Οι συμφωνίες που υπεγράφησαν πριν από το 1871, οι εντολές και άλλες κατοπινές συμφωνίες, καθιέρωσαν την ομοσπονδιακή ευθύνη για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης στα μέλη των φυλών. Καθώς οι κακές συνθήκες υγείας σε πολλούς καταυλισμούς χειροτέρεψαν, έγινε δυσκολότερο για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να τις αγνοήσει.
Το γραφείο Ινδιάνικων υποθέσεων άρχισε να κατασκευάζει υποτυπώδη νοσοκομεία, των οποίων οι εργαζόμενοι ενθάρρυναν τις ντόπιες γυναίκες να τα χρησιμοποιούν για τον τοκετό. Από τη δεκαετία του 1950, όταν δημιουργήθηκε η Ινδιάνικη Υγειονομική Υπηρεσία, η μεγάλη πλειοψηφία των ιθαγενών γυναικών γεννούσε στα νοσοκομεία – με ρυθμούς που σχεδόν έφτασαν σε εθνικό επίπεδο.
Τα ίδια αυτά χρόνια, πάντως, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έκλεισε μερικά απο τα νοσοκομεία των καταυλισμών και απειλήθηκαν με κλείσιμο ακόμα περισσότερα, καθώς οι πολιτικοί αποδυνάμωσαν τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες που ωφελούσαν μόνο τους Ινδιάνους.
Ο απώτερος στόχος τους, αν και δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ήταν να απαλλαγεί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση από κάθε ευθύνη σχετικά με τις Ινδιάνικες υποθέσεις.
Ορισμένες από τις διαδικασίες στείρωσης για τις οποίες διαμαρτυρήθηκαν στη δεκαετία του 1970 η Μarie Sanchez μαζί με κάποιους άλλους, συνέβησαν στα εναπομείναντα νοσοκομεία των καταυλισμών, ενώ άλλες πραγματοποιήθηκαν σε νοσοκομεία εκτός καταυλισμού με τα οποία είχε σύμβαση η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ώστε να παρέχονται υπηρεσίες σε μέλη των φυλών.
Από την πλευρά της, η Sanchez δεν σταμάτησε τις κινήσεις της μετά την επιστροφή της από τα Ηνωμένα Έθνη. Την επόμενη χρονιά ήταν ιδρυτικό μέλος του Women of All Red Nations, ή WARN (των Γυναικών όλων των Ερυθρών Εθνών) μιας οργάνωσης με επικεφαλής τις ιθαγενείς γυναίκες, και σύντομα προσχώρησε στο συμβουλευτικό συμβούλιο του Εθνικού Δικτύου Υγείας Γυναικών. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, η υπεράσπιση των ιθαγενών γυναικών και άλλων γυναικών που δεν ήταν λευκές, οδήγησε στην υιοθέτηση ομοσπονδιακών κανονισμών που προσέφεραν στις γυναίκες προστασία από ανεπιθύμητες διαδικασίες στείρωσης.
Οι νέοι κανονισμοί απαιτούσαν, για παράδειγμα, μια εκτεταμένη περίοδο αναμονής – από 72 ώρες έως 30 ημέρες – μεταξύ της συγκατάθεσης και μιας
εγχείρησης.
Αλλά η αναπαραγωγική αυτονομία των ιθαγενών γυναικών περιορίστηκε με άλλους τρόπους. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η τροποποίηση του νόμου απο τον Hyde απαγόρευσε την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση των υπηρεσιών αμβλώσεων με μερικές μόνο εξαιρέσεις. Η τροπολογία εμποδίζει τη δυνατότητα όλων των γυναικών χαμηλού εισοδήματος να τερματίσουν την εγκυμοσύνη και να επηρεάσουν δυσανάλογα τις «έγχρωμες» γυναίκες, αλλά κάνει διάκριση ειδικότερα κατά των ιθαγενών γυναικών, επειδή δικαιούνται να λαμβάνουν υπηρεσίες υγείας από ομοσπονδιακές υπηρεσίες.
Από την ίδρυση των πρώτων κρατικών νοσοκομείων, οι αυτόχθονες γυναίκες – ως νοσηλεύτριες και λοιπό προσωπικό, ως μέλη φυλετικών επιτροπών υγείας και ως ακτιβίστριες – έχουν αγωνιστεί για να εξασφαλίσουν ότι αυτά τα ιδρύματα θα ανταποκρίνονταν στις ανάγκες των ασθενών.
Αλλά η αποδοχή των θεραπευτικών πρακτικών των Ινδιάνων απο τους νοσοκομειακούς υπαλλήλους που δεν ήταν ινδιάνοι ποίκιλε, ενω με την πάροδο του χρόνου η κρατική οικονομική στήριξη των ιδρυμάτων και των νοσοκομείων των καταυλισμών έφθινε συνεχώς.
Τα τελευταία χρόνια, ορισμένα νοσοκομεία έχουν μειώσει ή εξαλείψει τις μαιευτικές υπηρεσίες, αναγκάζοντας τις γυναίκες να οδηγούν έως και δύο ώρες για να πάνε σε κάποιο νοσοκομείο προκειμένου να γεννήσουν. Ο χρόνος οδήγησης, όπως υπογραμμίζουν οι ερευνητές της δημόσιας υγείας,
επηρεάζει άμεσα τα αποτελέσματα.
Αυτή είναι μια ιστορία μεγάλης σημασίας. Έχει σημασία επειδή συνεχίζει να επηρεάζει την υγεία των Ινδιάνων μητέρων και βρεφών.
Έχει σημασία επειδή σήμερα οι Ινδιάνες γυναίκες συνεχίζουν μια πλούσια κληρονομιά και μάχονται δημόσια για την υγεία και την ευημερία
των κοινοτήτων τους.
Σε μια ενημερωτική συνάντηση που έγινε νωρίτερα φέτος στο Κογκρέσο σχετικά με τα θέματα μητρότητας των Ινδιάνων και την αναπαραγωγική τους
υγεία, οι ντόπιοι εμπειρογνώμονες υποστήριξαν αλλαγές πολιτικής όπως την κατάργηση της τροπολογίας Hyde.
Επέμειναν ότι η Ινδιάνικη Υγειονομική Υπηρεσία θα έπρεπε να λογοδοτεί για την παροχή ποιοτικής υγειονομικής περίθαλψης σε μέλη των φυλών.
Ζήτησαν περισσότερους πόρους για κοινοτικές και λαϊκές οργανώσεις που ήδη παρέχουν πολιτιστικά προσανατολισμένη φροντίδα σχετικά με την μητρότητα και την αναπαραγωγική υγεία.
Η ιστορία αυτή έχει μεγάλη σημασία επειδή η γνώση των ιστορικών αδικιών μπορεί να είναι ένα κρίσιμο συστατικό στοιχείο για να εργαστούμε προς ένα πιο δίκαιο μέλλον.
** Η Μarie Sanchez είναι επικεφαλής δικαστής της Βόρειας Φυλής των Cheyenne.
Είναι μητέρα εννέα παιδιών και είναι στο Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας για την Οικονομία του Πλουτωνίου και στο συμβουλευτικό συμβούλιο της NASC (της Επιτροπής Αλληλεγγύης Ιθαγενών Αμερικής). Είναι επίσης μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Συνθηκών.
* Η Brianna Theobald μελετά την ιστορία των γυναικών των ΗΠΑ, την ιστορία των Ινδιάνων της Αμερικής, το ιστορικό της αναπαραγωγής και το ιστορικό του φεμινισμού. Το πρώτο της βιβλίο, Reproduction on the Reservation: Pregnancy, Childbirth, and Colonialism in the Long Twentieth Century, δημοσιεύθηκε πρόσφατα από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας (σειρά κρίσιμων ειδικοτήτων).
Πάνω απο όλα, αυτό το βιβλίο καταδεικνύει το βαθμό στον οποίο η αποικιοκρατική πολιτική υπήρξε – και παραμένει – αναπαραγωγική πολιτική.
Ωστόσο, η εικόνα που προκύπτει από την ανάλυσή της είναι πως οι γυναίκες που προσαρμόζονται δημιουργικά και επιλεκτικά, και μερικές φορές αντιστέκονται άμεσα, στις οδηγίες σχετικά με την αναπαραγωγή και σε άλλες πρωτοβουλίες αφομοίωσης.
Το βιβλίο υποστηρίζει ότι οι ρίζες του πιο ορατού ακτιβισμού των Ιθαγενών γυναικών στη δεκαετία του 1970 δεν είναι μόνο σε αγώνες για κυριαρχία και αυτοδιάθεση, κατά τις δεκαετίες μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στην αναπαραγωγική οργάνωση αυτών των γυναικών μέσα στους καταυλισμούς.
aatha
davealucard7
deejayarmand
Jez Keefe
panole8riambos
sinnaa
