Glen Matlock & Earl Slick

Ο Glen Matlock ήταν 21 ετών όταν κυκλοφόρησε το Never Mind the Bollocks των Sex Pistols στους οποίους έπαιζε μπάσο.

Τον έδιωξαν όμως άσχετα αν τα 10 από τα 12 τραγούδια του δίσκου ήταν δικές του συνθέσεις: “No Feeling”, “Liar”, “God Save The Queen”, “Problems”, “Seventeen”, “Anarchy In The UK”, “Submission”, “Pretty Vacant” και “New York”.

Όχι κι άσχημα, έτσι;

Οι προφάσεις που χρησιμοποίησαν ήταν πως α) του άρεσαν οι ΑΒΒΑ και β) έπλενε συνέχεια τα πόδια του…

Πάντως μετά την απόλυσή του, το 1977 από τους Sex Pistols, έφτιαξε τους Rich Kids, μια πειραματική ποπ/πανκ μπάντα με τον κιθαρίστα Steve New, ο οποίος είχε δοκιμαστεί για κιθαρίστας των Pistols και είχε απορριφθεί.

Οι Rich Kids ήταν αυτοί που πήραν την θέση των Damned, όταν η EMI ζήτησε να τους αγοράσει απο την Stiff Records αλλά η τελευταία αδιαφόρησε και δεν απάντησε ποτέ.

Η μπάντα του Matlock κυκλοφόρησε ένα και μοναδικό άλμπουμ, το Ghosts of Princes in Towers, σε παραγωγή του θρυλικού κιθαρίστα Mick Ronson.

Στα τύμπανα έκατσε ο Rusty Egan, ο οποίος αργότερα ως DJ σύστησε στο Βρετανικό κοινό των κλάμπ τους Γερμανούς Kraftwerk και τους Ιάπωνες Yellow Magic Orchestra, ενώ βοήθησε στην καθιέρωση της μουσικής του Brian Eno στην γενιά της νεο-ρομαντικής σκηνής.

Ο Egan έπαιξε τον ρόλο του και στους Ultravox ενώ ως μουσικός πέρασε απο τους Skids αλλά δημιούργησε και τους Visage, με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των Rich Kids, Midge Ure.

Ο σκωτσέζος Midge Ure, τον όποιον γνωρίζουμε κυρίως ως τραγουδιστή των Ultravox, στους οποίους προσχώρησε στα τέλη του 1979 κατόπιν παρότρυνσης του Rusty Egan, προτού πάει στους Rich Kids, έπαιζε με τους Slik.

Όταν απόκτησε όμως ένα Yamaha CS50 κήμπορντ, πρότεινε να προσθέσουν πλήκτρα στον ήχο των Rich Kids πράγμα που αρνήθηκε ο Matlock και ξεκίνησαν οι εσωτερικές εντάσεις μέχρι που το συγκρότημα διαλύθηκε.

Στην συνέχεια, για τον Ure, ήρθε η σειρά των Visage με τον Egan, όπου έπαιζαν με το καινούργιο τους συνθεσάιζερ όσο ήθελαν και το μικρόφωνο ανέλαβε εκεί ο Steve Strange.

To 1979 o Ure αντικατέστησε τον Gary Moore στην Αμερικάνικη περιοδεία των Thin Lizzy και στα τέλη της χρονιάς έγινε ο τραγουδιστής των Ultravox.

Όταν όμως ο Matlock, o New, o Egan και ο Ure έκαναν το Ghosts of Princes in Towers το 1978, ο ποπ/πανκ ήχος του άλμπουμ, τους απομάκρυνε απο την πανκ κοινότητα.

Εδώ είναι η εμφάνισή τους στην μουσική εκπομπή Revolver η οποία φιλοξενούσε κυρίως πανκ και new wave καλλιτέχνες και έφτασε τα οκτώ μόλις επεισόδια στο κανάλι ITV (πρόκειται για το Channel 3).

Ο παρουσιαστής ήταν ο τεράστιος Βρετανός κωμικός Peter Cook ο οποίος έκανε τον διευθυντή μιας φανταστικής αίθουσας χορού όπου υποτίθεται ότι λάμβανε χώρα το σόου, και έκανε συχνά απαξιωτικά σχόλια σχετικά με τα συγκροτήματα που εμφανίζονταν.

Μετά απο αυτό το μοναδικό τους άλμπουμ και άλλα τρία singles, οι Rich Kids διαλύθηκαν και κάποια μέρα ο Matlock συνάντησε στον δρόμο τον Sid Vicious ο οποίος τον είχε αντικαταστήσει στους Sex Pistols.

Ο Vicious ήθελε να πάει στη Νέα Υόρκη και χρειαζόταν χρήματα, οπότε όταν βρέθηκαν, αποφάσισαν να κάνουν μια συναυλία μαζί.

Ο Matlock, όπως είπε αργότερα, το είδε ως μια ευκαιρία να δείξουν «ότι δεν υπήρχε εχθρότητα» μεταξύ τους, και επιστράτευσε τον Steve New, που είχε γίνει Stella Nova, στην κιθάρα και τον Rat Scabies των Damned στα ντραμς. Η φίλη του Vicious, Nancy Spungen, ήθελε να τραγουδήσει τα δεύτερα  φωνητικά, αλλά αφού την άκουσε στις πρόβες, ο Matlock φρόντισε να μην είναι συνδεδεμένο το μικρόφωνό της τη νύχτα της συναυλίας, για να μην πέσει κανενα φωτιστικό στο κεφάλι τους. Το όνομα του συγκροτήματος, Vicious White Kids, και προήλθε από μια συγχώνευση των ονομάτων Sid Vicious, The Rich Kids και ενός βραχύβιου σχήματος που είχε τότε ο Rat Scabies με το όνομα The White Cats.

Η μπάντα έπαιξε μία φορά όλη κι όλη, στις 15 Αυγούστου του 1978, στο Electric Ballroom, έναν διώροφο συναυλιακό χώρο στο Λονδίνο.

Το πρόγραμμα αποτελούνταν από διασκευές τραγουδιών των Stooges, του Eddie Cochran, των Monkees, του Frank Sinatra κλπ.

Το συγκρότημα διαλύθηκε οριστικά όταν η Spungen μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Chelsea τον Οκτώβριο του 1978 με τον Vicious να συλλαμβάνεται για τη δολοφονία της. Ο Vicious πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης τον Φεβρουάριο του 1979.

Η συναυλία στο Electric Ballroom ήταν η τελευταία του.

Μετά τη διάλυση των Vicious White Kids, οι Matlock, Scabies και New συνέχισαν την καριέρα τους.

Η μοναδική εκείνη εμφάνιση του συγκροτήματος έχει κυκλοφορήσει και επανακυκλοφορήσει πολλές φορές σε δίσκο.

Αρχικά το 1991 από την DeLorean Records, κατόπιν από την Castle Records το 2002 και μετά από την Sanctuary Records το 2007.

Την συναυλία διάρκειας 31 λεπτών μπορείτε να ακούσετε ΕΔΩ.

To 1978 όμως, ο Matlock βρέθηκε να ηχογραφεί και με τους Bette Bright And The Illuminations στο 7” «My Boyfriend’s Back» με flipside την διασκευή στο « Hold On I’m Coming» των Sam & Dave, με τους Ian Broudie (των Big In Japan) Rusty Egan, Clive Langer, και Henry Priestman (αργότερα στους It’s Immaterial και Christians) εκτός από την Bette Bright φυσικά.

Τον Φεβρουάριο του 1980 ο Iggy Pop κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ του, το οποίο είχε τον τίτλο Soldier.

Σε αυτό συνεργάστηκε με τον Glen Matlock, με τους δυό τους να συν-συνθέτουν τα τραγούδια “Ambition“, “Mr. Dynamite“, “I Need More” και “Take Care of Me“.

Η επιτυχία που είχε, εκείνη την εποχή, το βιβλίο Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστοπ του Douglas Adams έδωσε αρχικά την ιδέα για μια κωμική ραδιοφωνική σειρά επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάστηκε από τον Adams και τον ραδιοφωνικό παραγωγό Simon Brett στο BBC Radio 4 το 1977.

Το 1980, ο Adams άρχισε τις προσπάθειες να γυριστεί το Ωτοστόπ σε ταινία, κάνοντας πολλά ταξίδια στο Λος Άντζελες και ερχόμενος σε επαφή με στούντιο του Χόλιγουντ και πιθανούς παραγωγούς , κατάφερε να γίνει η ραδιοφωνική σειρά η βάση για μια τηλεοπτική μίνι σειρά του BBC που μεταδόθηκε σε έξι μέρη.

Το 1980 λοιπόν, κυκλοφόρησε ένα 7” single με τίτλο The Hitch-Hiker’s Guide To The Galaxy T. V. Theme Music.

Ο Adams, που έπαιζε κιθάρα και μάλιστα οι ιστορίες του ήταν επηρεασμένες από τους Pink Floyd και τους Procol Harum, βρίσκεται στην δεύτερη πλευρά αυτού του δίσκου, με την μπάντα Disaster Area (ένα συγκρότημα από πλουτώνιο, στο σενάριο του Ωτοστοπ) με τον Matlock και τον Peter Godwin.

Tην ίδια χρονιά ο Matlock έφτιαξε με τον κιθαρίστα των Tom Robinson Band, Danny Kustow, τους Spectres και στα τύμπανα πήραν τον ντράμερ των Barracudas, Graeme Potter.

Το τρίο πλαισίωσε και ο σαξοφωνίστας Art Collins.

Η συνεργασία αυτή απέφερε δύο 7” singles. Τo πρώτο είχε στην πρώτη πλευρά την διασκευή του This Strange Effect (το πρωτότυπο ήταν μια κυκλοφορία του 1965 απο τον Dave Berry) ενώ στην δεύτερη υπήρχε το “Getting Away With Murder” που έγραψε ο Matlock.

H ίδια παρέα ηχογράφησε και κυκλοφόρησε μέσα στο ’80 και το 7″ Stories / Things το οποίο έγινε single της εβδομάδας για την Melody Maker.

To 1982 ο Matlock επέστρεψε στην δράση με τους Hot Club.

Πρόκειται για μια συνεργασία με τον κιθαρίστα των Chelsea και των Generation X, James Stevenson και τον τραγουδιστή Steve Allen.

Στα τύμπανα έκατσε ο 18άχρονος τότε Calvin Hayes και κυκλοφόρησαν το 7” “The Dirt That She Walks In… …Is Sacred Ground To Me” με το τραγούδι “Heat” για flipside.

To 1983 οι Hot Club έβγαλαν το single “It Ain’t Me Girl” με τον Clark Datchler να έχει πάρει την θέση του Steve Allen στο μικρόφωνο.

Οι London Cowboys ήταν μια μπάντα που δημιούργησαν ο Barry Jones (ήταν ο άνθρωπος που έκλεινε τις μπάντες που θα έπαιζαν στο Roxy Club) ο οποίος έπαιζε και στους Idols μαζί με τον Steve Dior. Οι δυό τους έκαναν τρία άλμπουμ ως London Cowboys και ο Matlock έπαιξε το μπάσο στο δεύτερο, το Tall In The Saddle του 1984.

Το 1988 βγήκε στην αγορά το single Big Tears του συγκροτήματος C.B.I. (είναι τα αρχικά του Concrete Bulletproof Invisible). Πρόκειται για ένα μουσικό σύνολο που είχε κάνει ο Matlock παίρνοντας όλα τα πρώην μέλη του γκρουπ Doll by Doll. Τον τραγουδιστή Jackie Leven, τον κιθαρίστα Joe Shaw που εκείνη την εποχή έπαιζε με τους Pretty Things και τον ντράμερ Dave McIntosh. Το συγκρότημα, αν και ποτέ δεν περιόδευσε κανονικά, έκανε εμφανίσεις στην Σκανδιναβία και την Σκωτία και το Big Tears ήταν ημοναδική τους κυκλοφορία.

Το 1990, ως Rhode-Twinn, ο Matlock (με τον Steve New) έπαιξε το μπάσο στο σινγκλ του Gary Twinn “Bike Boy” στην εταιρία Sacred που είχε φτιάξει ο πρώην μάνατζερ των Clash,  Bernard Rhodes και το 1994 ηχογράφησε το μπάσο των τραγουδιών “Tailspin” και “Never Could Believe” για το άλμπουμ Not of This Earth των Damned (το οποίο είναι γνωστό και με τον τίτλο I’m Alright Jack & The Beanstalk).

Την ίδια χρονιά έπαιξε μπάσο στο όγδοο άλμπουμ του Ian Hunter που είχε τίτλο Dirty Laundry.

Τον Μάιο του 1996 ο Matlock κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του στην Creation, με τίτλο Who’s Think He is When He’s at Home. Έχει τον Steve New και τον Bob Andrews των Generation X στην κιθάρα ενώ στα τύμπανα έκατσε ο Keith Baxter των 3 Colours Red (πέθανε το 2008 από κύρωση του ήπατος).

Μετά απο αυτό, έχοντας τον Rat Scabies στα τύμπανα και τον Bob Andrews στην κιθάρα, άρχισαν να προβάρουν στο Λονδίνο. Το μικρόφωνο πήρε ο Twinn, με τον οποίον ο Matlock είχε κρατήσει επαφή και ως Dead Horse, ηχογράφησαν 7 τραγούδια που έμειναν στο ράφι μέχρι την Records Store Day, στις 20 Απριλίου του 2024, που κυκλοφόρησαν σε 500 αντίτυπα με τον τίτλο The Dead Horse Tapes – Blown Away.

Το συγκρότημα ετοιμάστηκε να βγει στην Αμερική για περιοδεία αλλά οι Sex Pistols επαναδραστηριοποιήθηκαν για νέες εμφανίσεις και ο Matlock επέστρεψε σε αυτούς.

Και δεν το έκανε μόνο το 1996 αυτό. Το επανέλαβε το 2002, το 2003, το 2007 και στις 16 Ιουλίου του 2008 εδέησε και τους είδαμε και στην Ελλάδα με support… ότι μαζεύτηκε απο τους New York Dolls.

Οι New York Dolls είχαν ανασυγκροτηθεί το 2004 για να κάνουν μια εμφάνιση στην Αγγλία, την διοργάνωση της οποίας είχε αναλάβει ο Morrissey που υπήρξε και επικεφαλής του fan club τους στο Manchester.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ΕΔΩ το ντοκιμαντερ New York Doll σχετικά με τον μπασίστα τους, Arthur Kane και να δείτε μέρος εκείνης της εμφάνισης.

Οι Dolls έφτασαν στην Ελλάδα, στο γήπεδο Καραϊσκάκη, με τον David Johansen και τον Sylvain Sylvain, από την original σύνθεση και έζησα κι εγω την εμπειρία να είναι μια κοπέλα μπροστά μου που έδειξε στο αγόρι της τον Johansen και του είπε «Γιάννη κοίτα! Σε αυτούς τραγουδάει ο Mick Jagger»…

Πίσω στον Μatlock όμως…

Το 2000 σχημάτισε τους Glen Matlock & The Philistines και κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ, με πρώτο το Open Mind.

Στα τύμπανα ο Chris Musto των The Flying Padovani’s, στην κιθάρα ο James Stevenson, στα πλήκτρα ο Ελληνας Nick Plytas, ο οποίος είχε περάσει και από τους African Head Charge αλλά έχει κυκλοφορήσει και αρκετούς προσωπικούς δίσκους, ενώ δεύτερα φωνητικά κάνουν ο Steve New και η Αμερικανίδα Patti Palladin, γνωστή από τις δουλειές της με τον Johnny Thunders αλλά και από τους Snatch και τους Flying Lizards καθώς και για την συμβολή της στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των Damned…

Οι Dead Men Walking είναι ένα σουπεργκρουπ που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από τον Mike Peters των Alarm και τον Kirk Brandon των Theatre of Hate και Spear of Destiny.

Ο Matlock έπαιξε τα μπάσα στο ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2001 το οποίο ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Guildford Festival στις 5 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς και στην σύνθεση συμπεριλαμβάνεται εκτός των τριών που ανέφερα και ο Pete Wylie των Wah!

Για να δώσω κάποιες παραπάνω πληροφορίες σχετικά με τους Dead Men Walking, για το δεύτερο άλμπουμ, Live at Leeds του 2003, ο Wylie αντικαταστάθηκε από τον Billy Duffy των Cult και στα τύμπανα έκατσε ο Slim Jim Phantom των Stray Cats.

Για το τρίτο άλμπουμ, Live At The Darwen Library Theatre του 2004, ο Duffy αντικαταστάθηκε από τον Bruce Watson των Big Country.

Για το τέταρτο Live At CBGB New York City του 2005 και το πέμπτο άλμπουμ, Graveyard Smashes Volume 1 του 2006, ο Watson αποχώρησε και ο Matlock αντικαταστάθηκε από τον Captain Sensible των Damned στο μπάσο.

Αποχωρώντας από τους Dead Men Walking, ο Matlock έβαλε μπροστά και πάλι τους Philistines και το 2004 βγήκε το άλμπουμ On Something, με έναν καινούργιο μουσικό στην σύνθεση, τον πολυοργανίστα Terry Edwards.

Ο Edwards έχει παίξει με τους Gallon Drunk και τους Blockheads καθώς και με τους PJ Harvey, Nick Cave, Lydia Lunch, Tom Waits και Julian Cope μιας και είναι πολυεργαλείο. Παίζει κιθάρα, πιάνο, τρομπέτα και σαξόφωνο.

Το 2007, ο σχεδιαστής μόδας Keanan Duffty που χρησιμοποιούσε από την δεκαετία του 1990 το όνομα Slinky Vagabond ως ένα δικό του μουσικό όχημα, πήρε τον κιθαρίστα του David Bowie, τον Earl Slick, τον Glen Matlock στο μπάσο και τα φωνητικά, τον θρυλικό ντράμερ Clem Burke των Blondie, και τον Pete Shelley των Buzzcocks στα δεύτερα φωνητικά και ηχογράφησαν μια διασκευή του «Boys Keep Swinging» του Bowie.

Φαντάζομαι σε αυτή την συνεργασία γνωρίστηκαν ο Clem Burke και ο Earl Slick με τον Glen Matlock.

Τον Ιανουάριο του 2010, ο Glen Matlock ξαναμάζεψε τους Rich Kids για μια και μοναδική συναυλία για να βοηθήσει τον άρρωστο Steve New. Μαζί του στη σκηνή ήταν τα αρχικά μέλη της μπάντας, ο Rusty Eagan και ο Midge Ure, αλλά και ο Mick Jones των Clash καθώς και ο Gary Kemp από τους Spandau Ballet. Ο New θα πέθαινε αργότερα από καρκίνο στις 24 Μαΐου.

Την ίδια χρονιά, οι Faces ζήτησαν από τον Matlock να συμμετάσχει στην μπάντα τους και στη συνέχεια τον Απρίλιο του 2011, έπαιξε το μπάσο για τους Primal Scream στη συναυλία που έγινε για να βοηθηθούν τα θύματα του τσουνάμι της Ιαπωνίας στο Brixton Academy του Λονδίνου, όταν ο Mani έφυγε απο την μπάντα για να ξαναφτιάξει τους Stone Roses.

Στα τέλη του 2011, δημιουργήθηκαν οι International Swingers, ένα συγκρότημα που αποτελούνταν από τους Matlock, Clem Burke, James Stevenson και Gary Twinn. Το συγκρότημα, με έδρα το Λος Άντζελες, περιόδευσε στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε ένα ομώνυμο άλμπουμ το 2015.

Το 2012, ο Matlock έκανε το ντεμπούτο του ως ηθοποιός στη βρετανική δραματική ταινία The Paddy Lincoln Gang, παίζοντας σε μια σκηνή, σε μια ζωντανή συναυλία των Faces και το 2017, προσχώρησε στο πανκ supergroup L.A.M.F. με τον Walter Lure των Heartbreakers, τον Clem Burke των Blondie, και τον Mike Ness των Social Distortion για να αποτίσουν φόρο τιμής στην 40η επέτειο της κυκλοφορίας του κλασσικού LP L.A.M.F. που κυκλοφόρησε ο Johnny Thunders με τους Heartbreakers, το 1977.

Επίσης, το 2012 πήρε μέρος στην συλλογή του BBC Mick Ronson Memorial 1& 2 εις μνήμην του Mick Ronson με δύο τραγούδια ως Glen Matlock & The Mavericks.

Το 2018, ο Matlock επέστρεψε με το επιτυχημένο σόλο άλμπουμ Good To Go, με έναν πιο απογυμνωμένο, σχεδόν ροκαμπίλι ήχο, με τον Earl Slick στην κιθάρα και τον Slim Jim Phantom των Stray Cats στα τύμπανα.

Κατά την διάρκεια της πανδημίας τον παρακολούθησα όταν έκανε live streaming απο το σπίτι του, παίζοντας τραγούδια με τον Earl Slick.

Και δεν το έκανε μόνο μία φορά.

O Slick είναι μια πολύ υπολογίσιμη κιθαριστική δύναμη και φαίνεται πως οι δυό τους κάνουν καλή παρέα.

Αυτός γεννήθηκε το 1952 στο Brooklyn και είχε φτιάξει ένα καλό όνομα στη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης παίζοντας με το συγκρότημα Mack Truck.

Ο Bowie τον προσέλαβε για να αντικαταστήσει τον Mick Ronson το 1973 στην περιοδεία για το Diamond Dogs και από τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν κατα την διάρκειά της, κυκλοφόρησε το άλμπουμ David Live, το πρώτο ζωντανό άλμπουμ του Bowie.

O Slick έπαιξε κιθάρα επίσης στα άλμπουμ Young Americans και Station to Station το 1975 και 1976 αντίστοιχα και αντικαταστάθηκε από τον  Stacey Heydon  στην περιοδεία Station to Station του 1976 μετά από κάτι διαφωνίες που είχε με τον μάνατζερ του Bowie.

Η επόμενη κίνησή του ήταν να δουλέψει ως session μουσικός ηχογραφώντας για τον Ian Hunter, τον John Lennon και την Yoko Ono αλλά δημιούργησε και την Earl Slick Band με τον Bryan Madey (αυτός έπαιζε προηγουμένως με τους Stories που είχαν κάνει ένα #1 το 1973 με μια διασκευή στο  «Brother Louie» των Hot Chocolate) και τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Jimmie Mack.

Με αυτή την μπάντα κυκλοφόρησε το 1976 τα άλμπουμ The Earl Slick Band και Razor Sharp.

Το 1979 ήταν η χρονιά που ο Slick ηχογράφησε τις κιθάρες για το άλμπουμ Double Fantasy του John Lennon και απο εκείνες τις ηχογραφήσεις προέρχεται το υλικό που κυκλοφόρησε το 1984 στο άλμπουμ Milk and Honey που κυκλοφόρησε το 1984, μετά την δολοφονία του Lennon.

Γνωρίζοντας πλέον την Ono ηχογράφησε τις κιθάρες και για το άλμπουμ της Season of Glass που κυκλοφόρησε το 1981.

Το 1983 επέστρεψε στην μπάντα του David Bowie για την Serious Moonlight Tour που προωθούσε το άλμπουμ Let’s Dance. Ο Stevie Ray Vaughan είχε παίξει κιθάρα στον δίσκο, αλλά αποχώρησε από το συγκρότημα ακριβώς πριν από την περιοδεία λόγω μιας διαφωνίας με τους μάνατζερ του Bowie. Ο Slick κλήθηκε να παρέμβει ως αντικαταστάτης της τελευταίας στιγμής αφού είχε δουλέψει με τον Bowie στο παρελθόν.

Οι Box of Frogs ήταν ένα συγκρότημα που έφτιαξαν το 1983 τα πρωην μέλη των Yardbirds, Chris Dreja, Paul Samwell-Smith και Jim McCarty με τραγουδιστή, στο πρώτο τους άλμπουμ, τον John Fiddler, των Medicine Head και British Lions.

Γενικά από την μπάντα αυτή περνούσαν πολλοί καλεσμένοι.

Εγω έβρισκα συνέχεια μπροστά μου στα δισκοπωλεία το πρώτο τους άλμπουμ, το ομώνυμο, στο οποίο παίζει κιθάρα o Earl Slick αλλά και ο Jeff Beck και ο Rory Galagher, ο οποίος μάλιστα ξαναπαίζει και στο δεύτερο άλμπουμ τους, το Strange Land του 1986, όπου εκτός από τον Fiddler, περνάνε από το μικρόφωνο ο Graham Parker, ο Ian Dury και ο Roger Chapman.

Το 1982 ο Slick ηχογράφησε για τους Αμερικάνους Game Theory και κατόπιν δημιούργησε τους Phantom, Rocker & Slick με τον Slim Jim Phantom και τον μπασίστα των Stray Cats, τον Lee Rocker με τους οποίους έβγαλε δύο άλμπουμ: το Phantom, Rocker & Slick και το Cover Girl.

O Keith Richards έπαιξε κιθάρα στο «My Mistake» που υπάρχει στο πρώτο άλμπουμ αλλά το δεύτερο δεν πήγε καλά και ο Phantom με τον Rocker επέστρεψαν στους Stray Cats ενώ ο Slim ξαναέγινε σεσιονάς.

Μεταξύ των κυκλοφοριών αυτών των δύο άλμπουμ, οι Phantom, Rocker & Slick, έπαιξαν στην τηλεοπτική συναυλία του Carl Perkins, Blue Suede Shoes: A Rockabilly Session στην οποία εμφανίστηκαν ακόμα ο George Harrison με τον Ringo Starr, ο Eric Clapton, η κόρη του Johnny Cash, Rosanne Cash και ο Dave Edmunds.

To 1990 o Slick έκανε το άλμπουμ Bad Reputation με τους Dirty White Boy και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε ακόμα ένα σόλο άλμπουμ, με τιτλο In Your Face.

Για τα επόμενα χρόνια έμεινε μακριά από την μουσική κάνοντας άλλες δουλειές.

Θυμάμαι ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει σχετικά με τους session μουσικούς. Εκεί ο Slick έλεγε πως όταν τελειώνει η δουλειά. Όταν και η τελευταία βραδιά της περιοδείας έχει περάσει, ο session μουσικός περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνο για την επόμενη δουλειά. Και όσο μεγαλύτερο όνομα ήταν ο καλλιτέχνης με τον οποίον έπαιξε ο σεσιονάς, τόσο οι άλλοι πιστεύουν πως η τιμή που θα πρέπει να τον πληρώσουν για να παίξει με αυτούς θα είναι απρόσιτη…

O Slick έφτασε να δουλεύει άσχετες δουλειές ακόμα και ως πωλητής.

Στις αρχές του 2000 όμως, επέστρεψε στην μουσική, κάνοντας δύο άλμπουμ με τον Bowie.

Το Heathen του 2002 και το Reality του 2003. Και μετά βγήκε μαζί του σε περιοδεία.

Το 2003 ο Slick κυκλοφόρησε άλλο ένα προσωπικό άλμπουμ, το Zig Zag από το οποίο περνάνε ως καλεσμένοι ο Bowie, ο Robert Smith των Cure, o Joe Elliott των Def Leppard, o Royston Langdon των Spacehog και η Martha Davis των Motels.

Η παραγωγή ήταν του Mark Plati ο οποίος έκανε ένα remix στο A Forest των Cure και έβαλε τον Slick να παίξει κιθάρα.

Το 2006 όταν ήταν στους Slinky Vagabond γνώρισε τον Glen Matlock και έπαιξαν την πρώτη τους συναυλία στην επέτειο των γενεθλίων του Joey Ramone τον Μάιο του 2007.

To 2011 τον προσέλαβαν για κιθαρίστα οι New York Dolls και τον Ιανουάριο του 2013, ηχογράφησε μέρη κιθάρας για το The Next Day, το πρότελευταίο άλμπουμ του Bowie.

Τον Μάη του 2015 προσχώρησε στους Yardbirds για να αποχωρήσει τον Αυγουστο και αργότερα άρχισε να παίζει με τον Glen Matlock και τον Slim Jim Phantom μέχρι που μας βρήκε η πανδημία.

Τον Απρίλιο του 2022, οι Blondie ζήτησαν από τον Glen Matlock να γίνει ο μπασίστας τους για τις περιοδείες τους στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ.

Παρακολουθούσα τις αναρτήσεις που έκανε και φαινόταν πολύ χαρούμενος.

Προφανώς το φχαριστιόταν και ακόμα συνεχίζει να περιοδεύει μαζί τους μέσα στο 2024.

Τον Απρίλιο του 2023 πάντως, κυκλοφόρησε το άλμπουμ του Consequences Coming από την εταιρία Cooking Vinyl με κιθάρες γραμμένες από τον Slick.

Ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο, ήταν εκείνες οι βραδιές του covid που ο Matlock με τον Slick έπαιζαν στο σαλόνι του πρώτου κάνοντάς μου παρέα.

Τουλάχιστον βρήκα μια απο αυτές και την βάζω εδω…