Born in Cheltenham, England, Richard Timothy Smith‘s family moved to Tauranga, New Zealand, in 1951 when his father, an accountant, decided to become a sheep farmer. Watching horror and science-fiction double features in nearby Hamilton, Smith added an interest in acting to his love of rock and roll. He moved back to England in 1964, tried singing, then became a movie stuntman and fringe theater actor. He changed his name to O’Brien (his beloved maternal grandmother’s name) one day while on the phone to British Actors Equity, to avoid confusion with another Richard Smith.
He met director Jim Sharman in 1972, when Sharman cast him in the dual roles of Apostle and Leper for the London stage production (transferred from Sharman’s native Australia) of “Jesus Christ Superstar.” Working again with Sharman on a production of Sam Shepard’s “The Unseen Hand,” O’Brien mentioned a new rock musical he’d been writing called “Rock Horroar.” The play went into rehearsals as “They Came from Denton High,” and at Sharman’s suggestion, was retitled “The Rocky Horror Show” before opening in June 1973. O’Brien stated that when writing the stage play, he actually envisioned himself playing Eddie, but ultimately the powers that were felt he would be a better fit for Riff Raff.
Sharman asked O’Brien to write a part for singer Marianne Faithfull, who wanted to be in the 1975 film version. O’Brien refused.
“When you do something like ‘Rocky’, which is undefinable somehow, it always becomes difficult to lose that. Not that I have any interest in saying goodbye to ‘Rocky’. I absolutely adore being involved and a part of something that is really a phenomenon. And I have no problems with that at all. If it overshadows anything else, I can understand completely why and again it doesn’t worry me.” (IMDb)
I took all the above from the Cinema Shorthand Society…
Every Sunday I upload my shows to Mixcloud, so in case you want to listen to last week’s show click HERE.
One thing’s for sure, the show won’t last forever on mixcloud.
Here is last week’s playlist:
01 Chelsea Wolfe – House Of Self-Undoing
02 Laurie Anderson & Kronos Quartet – The Water Rises Our Street Is a Black River
03 Lumerians – Turiya
04 Overhead, The Albatross – Your Last Breath
05 Exit North – Bested Bones
06 Badlands – Let Go
07 Ada Moreau – Exoplaneta
08 Scenius – I Want More
09 Hante. – Wild Animal
10 In The Nursery – Ektachrome (The Animator)
11 Brittany Bindrim – THE WELL
12 Minuit Machine – DRGS
13 The Night Terrors – The Stonewalkers
14 On The Floor – Crying on the Dancefloor
15 Desmond Doom – Business As Usual
16 Whispering Sons – Walking, Flying
17 Whispering Sons – Standstill
18 The Veldt – Shallow By Shallow
19 The Whistling Heads – Well I Mean
20 George Ginis – The Girl Who Repelled Death
21 Deus Ex Lumina Feat Mezolozyde – We Own The Night
22 Deadaudiosaints – Anymore
23 Cold In Berlin – When Did You See Her Last
24 Devo Death – Peek-A-Boo
Sometimes I have some guest, discussing about his/her latest release.
THESE ARE ALPHABETICALLY THE ARTISTS WHO HONORED ME BY JOINING FOR AN INTERVIEW:
51 Peg, A Cloud of Ravens, John Armstrong (The Speed of Sound / Weimar), Adoration Destroyed, Mark Burgess (Chameleons, ChameleonsVox, Sun and the Moon) Trevor Bamford (Nightbreed Rec., Nightbreed Radio, Every New Dead Ghost, Midnight Configuration, Arcane Winter, Death Party UK), Can’t Swim, Captain of the Lost Waves, Michael Ciravolo (Human Drama, Gene Loves Jezebel, Beauty in Chaos), Counterparts, Peter Coyne (The Godfathers) Chris Connelly (Ministry, Revolting Cocks, Pigface) Croc Shop, The Danse Society, Alex Daniele (author of the book “The Mission – At War with the Gods”), Ian Dench (EMF) Paul Devine (Siiiii), Craig Dyer (The Underground Youth), Jürgen Engler (Die Krupps), The Expelaires, Kevin Haskins (Bauhaus, Tones on Tale, Love & Rockets, Poptone), Incirrina, Indarra, Tim Jones (Census Of Hallucinations), Rob Laydon (Red Sun Revival), Jean-Marc Lederman, Lusterlit, Andi Sex Gang (Sex Gang Children), Dave Mclean (The Chemistry Set), Ronny Moorings (Clan of Xymox), Mick Magic (Magic Moments At Twilight Time, Music & Elsewhere), Ming Nagel (Project Blackbird) Alex Novak (The Venus Fly Trap), Damian O’Neill (The Undertones, That Petrol Emotion) Brendan Perry (Dead Can Dance), John Robb (The Membranes), Ian Revell (Double Eyelid) Sam Rosenthal (Black Tape for a Blue Girl, Projekt Records), Nick Schultz (Faces of Sarah), Tom Shear (Assemblage 23), Piers Sixx (Arcane Winter), Mark Gemini Thwaite (The Mission, Gary Numan, Peter Murphy), Evi Vine, Raymond Watts (KMFDM, PIG)
Οι Sun Dial είναι το μουσικό όχημα του Βρετανού κιθαρίστα και τραγουδιστή Gary Ramon, ο οποίος ξεκίνησε να ηχογραφεί στη δεκαετία του ’80 ως The Modern Art. Οι Modern Art ήταν ένα ψυχεδελικό συγκρότημα χωρίς σταθερή σύνθεση, το οποίο δεν έκανε ζωντανές εμφανίσεις, κυκλοφόρησε όμως δύο studio δίσκους και αρκετές κασέτες (σας λέω εγω πως η κασέτα ήταν βασική πηγή μουσικής στα 80ς, εσείς δεν με πιστεύετε).
Κάποια στιγμή τους διέλυσε για να κάνει ένα συγκρότημα που να παίζει σε συναυλίες κι έτσι έκανε τους Sun Dial από την σύνθεση των οποίων πέρασαν αρκετοί που είχαν παίξει με τους Modern Art.
Σε μια συνέντευξή του, ο Ramon, είχε πει «Ήμουν ανοιχτός στο να ακούσω όσα περισσότερα μπορούσα. Συνήθιζα να αγοράζω άλμπουμ όλη την ώρα – ακόμα αγοράζω!. Απλά ήταν μια εποχή καθαρής μουσικής, τζαμαρισμάτων, πάρτι, έπαιζα σε άλλα συγκροτήματα, πολλές συναυλίες. Ήμασταν πολύ μικροί για να μπούμε στην πανκ σκηνή, οπότε έπαιξε μεγάλο ρόλο το post-punk – Wire, Cabaret Voltaire, Joy Division/New Order/Echo And The Bunnymen/Pere Ubu/Durutti Column/ Teardrop Explodes… κατά κάποιο τρόπο αυτή η σκηνή ήταν πιο ψυχεδελική!».
Το πρώτο άλμπουμ των Sun Dial ήταν το Other Way Out (το άκουγα προχτές και γι αυτό είπα να γράψω κάτι γι αυτούς) το οποίο κυκλοφόρησαν στην Tangerine, μια από τις τρείς ή τέσσερεις δισκογραφικές που υπήρξαν με αυτό το όνομα.
Εδώ ανοίγω μια αγκύλη: Η πρώτη Tangerine Records ήταν μια αμερικανική εταιρία publishing που ιδρύθηκε από τον Ray Charles το 1962. Ο Charles μεταπήδησε κι αυτός σε αυτήν το 1966.
Η επόμενη Tangerine Records είναι Βρετανική και ιδρύθηκε το 1990 από τον Χιλιανό Hugo Chavez-Smith και είναι ο ιδιοκτήτης του δισκοπωλείου Magic Mixture (εντός της αγοράς Balham του Λονδίνου). Δούλεψε ως παραγωγός και μηχανικός σε ηχογραφήσεις των Sun Dial και όταν βρήκε το demo του άλμπουμ Other Way Out, ενθάρρυνε τον Gary Ramon να το ολοκληρώσει και να το κυκλοφορήσει με την Tangerine το 1990.
Εδω να ανοίξω μια αγκύλη για να πω εδω μερικά πράγματα σχετικά με την σκηνή της κασέτας που ο Ramon άφηνε πλέον πίσω του:
Η σκηνή ή η κουλτούρα της κασέτας είχε να κάνει με πρακτικές που σχετίζονταν με την ερασιτεχνική παραγωγή και διανομή μουσικής σε κασέτες, πρακτικές που εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η κασέτα ήταν ένα άμεσο ηχητικό μέσο και χρησιμοποιήθηκε από καλλιτέχνες και ποιητές για την ανεξάρτητη διανομή νέων έργων. Όπως χιλιάδες άλλοι, με τους Flowers of Romance κυκλοφορήσαμε σε κασέτα το Anovis στα μέσα των 80ς και το 1992 την κασέτα The Story So Farαπό την Βρετανική Music & Elsewhere. Την ίδια εποχή, οι Into The Abyss του Γιάννη Καλιφατίδη κυκλοφόρησαν το Martyrium, το πρώτο τους άλμπουμ σε κασέτα. Ετσι και ο Gary Ramon, πριν φτιάξει τους Sun Dial, κυκλοφόρησε αρκετές δουλειές με τους Modern Art σε κασέτα. Οι οποίες ήταν ωραίες.
Για την Tangarine πάντως, την εταιρία που κυκλοφόρησε επτά δουλειές των Sun Dial, δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες…
Κλείνει η αγκύλη.
Το Other Way Out, το 1990 που κυκλοφόρησε, πήγε καλά εμπορικά και ο ήχος του είναι αυτή η ψυχεδέλια των 60ς που θα μπορούσε να ήταν και Pink Floyd αν οι συνθέσεις ήταν πιο αργές και μακρόσυρτες.
Για να πω την αλήθεια πάντως, εγω απορώ πως δεν τους πήρε στο ροστερ της η Delerium. Είχαν το “Mind Train” στην συλλογή της Delerium, Psychedelic Sauna. Τώρα… κουβέντα να γίνεται δηλαδή…
Ε δεν θέλω να ακούω τώρα «τι είναι η Delerium» και τέτοιες σαχλαμάρες… Ψάξε τους Porcupine Tree, Ozric Tentacles, Kava Kava, Mandragora, Sons of Selina και θα δεις τι ήταν… το 1991 φτιάχτηκε κι αυτή…
Το 1992 οι Sun Dial κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Reflecter και κάτι άλλαξε στον ήχο. Σαν να έφυγαν πολλά από τα χρώματα που άκουγες στον πρώτο.
Πριν από αυτόν τον δίσκο, είχαν παίξει τρεις-τέσσερεις φορές ζωντανά. Την πρώτη φορά στο Borderline και ήταν sold out.
Πρώτη φορά έπαιξαν εκτός Αγγλίας μετά το 1992 και περιόδευσαν στην Ιταλία τρεις φορές. Συνολικά έπαιξαν γύρω στις 50 φορές όσο υπήρχαν.
Από την σύνθεση του Other Way Out, στο Reflecter, υπάρχει μόνο ο Gary Ramon και ίσως αυτός είναι ο λόγος που έχει χαθεί το πολύ space… και στο ενδιάμεσο είχε ηχογραφήσει το άλμπουμ Return Journey το οποίο κυκλοφόρησε στην δική του δισκογραφική, την Acme, τo 1993, μετά το Reflecter (η απάντηση στο γιατι δεν πηγε στην Delerium).
To Reflecter έχει μέσα ωραία κομμάτια όπως το “Slow Motion”, το “Tremelo” και το “Mind Train” (που hendrixίζει… και υπάρχει και στο Return Journey) αλλά είναι πιο γήινο άλμπουμ…
Το Return Journey τώρα, έχει αυτό το τραγούδι που όποιος το παίζει, με κάνει να τον συμπαθώ. Το “Magic Potion” των Open Mind.
Το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει σε 200 αντίτυπα (για βινύλιο μιλάμε πάντα) με την πρώτη πλευρά να καταλαμβάνεται από γκαραζοψυχεδέλια και η δεύτερη να Pink Floydίζει.
Το Libertine, το επόμενο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, βγήκε από την Beggars Banquet.
Τους την είχαν πέσει ήδη η Silvertone (η εταιρία των Stone Roses) η Polydor και άλλες αλλά πήγαν σε εκείνη που θαύμαζαν περισσότερο.
Η αναφορά στις δισκογραφικές, έχει να κάνει με κάποια σημαντικά πράγματα: αν ο μουσικός φτιάχνει μια εταιρία και κυκλοφορεί τον δίσκο του, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα μιας μεγάλης εταιρίας οπότε ο ηχος θα είναι (τις περισσότερες φορές) πιο ακατέργαστος. Οι εταιρίες έχουν συνήθως τον δικό τους ήχο.
Την Beggars Banquet είχε ξεκινήσει απο αλυσίδα δισκοπωλείων και την έφτιαξαν το 1977 ο Martin Mills με τον Nick Austin το 1977. Η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν δύο σιγκλάκια των πάνκηδων Lurkers. Η εταιρία ειδικεύεται σε punk, goth, synth-pop, folk-rock, indie κλπ, οπότε το στο Libertine οι Sun Dial μου ακούγονται πολύ alternative. Άποψή μου…
Μετά το Acid Yantra, το επόμενο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το 1995 κι αυτό από την Beggars Banquet, στο οποίο μόνο ο ντράμερ έχει παίξει με τον Ramon στον προηγούμενο δίσκο, το συγκρότημα σταματά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πιστεύω πως μια σημαντική αλλαγή στον ήχο τους έχει να κάνει με το ότι έχουν αποβάλει τα πλήκτρα, που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στο Other Way Out. Τώρα, να μου πεις, ο άνθρωπος κιθαρίστας είναι, τι τον νοιάζουν τα πλήκτρα, ασε που εδώ παίζει και λίγο mellotron ο ίδιος. Υπάρχει όμως μια επιστροφή στον ψυχεδελικό ήχο, στις κιθάρες τύπου Hendrix κλπ.
Πάντως τον δίσκο τον κυκλοφόρησε και η Αμερικάνικη Atlantic, οπότε πέρασαν στην άλλη όχθη. Για κάποιον λόγο τον κυκλοφόρησε και ο Ramon στην Acme, ίσως για να μην χάσει τα δικαιώματα.
«Αυτό που συνέβη ήταν ότι για μένα το συγκρότημα έχασε τη μοναδικότητά του στη μεγάλη δισκογραφική» λέει ο Ramon στην συνέντευξή του. «Έχασα τον ενθουσιασμό μου για το συγκρότημα μετά το Acid Yantra. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω άλλο όπως ήταν».
Πριν μπει η μπάντα στο ψυγείο, το 1995, κυκλοφόρησε το άλμπουμ Live Drug μέσω της Acme πάλι.
Πιο Lo-fi παραγωγή φυσικά…
Οι Sun Dial έκαναν μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία τον χειμώνα του 1993 και επέστρεψαν να προωθήσουν το Acid Yantra το 1995 με μία μόνο συναυλία σε ένα κλαμπ στο Λονδίνο το 1995 – και ΑΥΤΗ, ήταν η τελευταία συναυλία των Sun Dial. Από εκεί είναι το Live Drug.
Τους έκαναν πρόταση για μια περιοδεία στην Αμερική στα τέλη του 1995, αλλά με τα μέλη του συγκροτήματος να θέλουν όλα να κάνουν διαφορετικά πράγματα και την Beggars Banquet να μην θέλει άλλα άλμπουμ τους, σταμάτησαν.
Ο Ramon έβαλε τους Sun Dial στο ψυγείο και αφιέρωσε τον χρόνο του στο να κάνει παραγωγή δίσκους άλλων.
Μάλιστα δούλεψε τόσο με τους Coil όσο και με τους Current93 και έξι χρόνια που δεν υπήρχαν Sun Dial, έκανε τους Quad, ένα σόλο σχήμα που πειραματίστηκε με την ambient electronica και το krautrock.
«Το Quad (το καθαρό LP) κυκλοφόρησε το 1997, αν και ηχογραφήθηκε σε μια περίοδο περίπου πέντε ετών. Νομίζω ότι κυκλοφόρησαν περίπου 600 αντίγραφα από αυτό. Από νωρίς (1990) υπήρχαν πάντα πράγματα που δεν ήταν κατάλληλα για κυκλοφορίες του Sun Dial, ενώ θα ήταν κατάλληλα για κυκλοφορίες των Quad, οπότε σίγουρα υπάρχουν περισσότερα πράγματα που δεν κυκλοφόρησαν. Το δεύτερο κυκλοφόρησε μόλις σε 99 αντίτυπα το 1998, αν και μετά την κυκλοφορία του ξέρω ότι κυκλοφορούσαν κάποια με λευκές ετικέτες σε κλαμπ και σε κάποια δισκοπωλεία, άρα βγήκαν πειρατικά. Το πρώτο Quad επρόκειτο να επανεκδοθεί σε CD και LP από την Man’s Ruin, αλλά η εταιρία έκλεισε ή κάτι τέτοιο. Προς το παρόν, λοιπόν, δεν υπάρχει διαθέσιμο υλικό, αλλά σίγουρα σκέφτομαι το Quad 3» αλλά δεν το έκανε.
Οι Sun Dial επανήλθαν για μια ζωντανή εμφάνιση τον Δεκέμβριο του 2002 και κυκλοφόρησαν το επόμενο άλμπουμ τους, Zen For Sale, λίγους μήνες αργότερα.
Για τους θαυμαστές των Sun Dial που θα αγοράσουν το CD, υπάρχει μια πρόσθετη έκπληξη με επτά επιπλέον λεπτά πειραματικού ήχου, παρόμοιου με το Osianna Mantra των Popol Vuh. Η έκδοση του Messages From The Mothership σε βινύλιο, είναι περιορισμένη σε 300 αντίτυπα.
aatha
davealucard7
deejayarmand
Jez Keefe
panole8riambos
sinnaa
tribe4mian's weblog 