“Reaching Out”, the stunning new single from Beth Gibbons’ forthcoming Lives Outgrown album

Beth Gibbons releases “Reaching Out”, the second single from her debut solo album Lives Outgrown today.

Rather than approaching the video for “Reaching Out” as a standard format visual, Beth worked with visual artist Weirdcore (Aphex Twin, Arca) to create an interactive video. The video features 4D models of Beth freefalling through a kinetic sci-fi spacescape. As the video progresses, the models of Beth change to represent the different stages in her life, echoing the Lives Outgrown of the album title.

If you click and hold down on your mouse button, this allows you to interact and rotate the models to have a sense of them trying to reach each other in impossible ways.

Watch the static video HERE

Visit the interactive site HERE

Featuring 10 beautiful new tracks recorded over a period of 10 years, Lives Outgrown, out on Friday the 17th of May 2024, was produced by James Ford (Arctic Monkeys, Depeche Mode, The Last Dinner Party) and Beth Gibbons with additional production by Lee Harris (Talk Talk).

Lives Outgrown is, by some measure, Beth’s most personal work to date, the result of a period of sustained reflection and change — “lots of goodbyes,” in Beth’s words. Farewells to family, to friends, even to her former self. These are songs from the mid-course of life, when looking ahead no longer yields what it used to, and looking back has a sudden, sharper focus.

“I realised what life was like with no hope,” says Beth. “And that was a sadness I’d never felt. Before, I had the ability to change my future, but when you’re up against your body, you can’t make it do something it doesn’t want to do.”

Songs also touch on motherhood, anxiety and the menopause (which Beth describes variously as “a massive audit” and “a massive comedown” which “cuts you at the knees”) as well as, inevitably, mortality.

“People started dying,” says Beth. “When you’re young, you never know the endings, you don’t know how it’s going to pan out. You think: we’re going to get beyond this. It’s going to get better. Some endings are hard to digest.”

But emerging from this decade of change and realignment has left Beth with what feels like a renewed purpose. “Now I’ve come out of the other end, I just think, you’ve got to be brave,” she says.

Lives Outgrown will be available on the following formats: Standard LP, Deluxe LP (Tip-on Gatefold sleeve, heavyweight vinyl, 4 page booklet, 12 page A5 studio scrapbook), Standard CD and Deluxe CD (casebound book). Purchases from Domino Mart & bethgibbons.net come with a signed postcard.

The tracklisting for Lives Outgrown is as follows:

1. Tell Me Who You Are Today

2. Floating On A Moment

3. Burden Of Life

4. Lost Changes

5. Rewind

6. Reaching Out

7. Oceans

8. For Sale

9. Beyond The Sun

10. Whispering Love

Beth Gibbons will be performing the following concerts in the UK and Europe in May and June. Tickets are on sale now via the Beth Gibbons store

Monday 27th May – La Salle Pleyel, Paris – SOLD OUT

Tuesday 28th May – Theater 11, Zürich

Thursday 30th May – Primavera Sound Festival, Barcelona

Friday 31st May – La Bourse Du Travail, Lyon – SOLD OUT

Sunday 2nd June – Uber Eats Music Hall, Berlin

Monday 3rd June – Falkonersalen, Copenhagen

Wednesday 5th June – TivoliVredenburg (Main Hall), Utrecht – SOLD OUT

Thursday 6th June – Cirque Royal, Brussels – SOLD OUT

Sunday 9th June – The Barbican Centre, London – SOLD OUT

Monday 10th June – Albert Hall, Manchester

Tuesday 11th June – Usher Hall, Edinburgh

Saturday 27th July – Fuji Rock Festival, Niigata

 

GRICE releases song dedicated to Karl Wallinger

Art rock musician and song-writer GRICE released a new Single – KARL – dedicated to the late, great and sublimely wistful Karl Wallinger (World Party, The Waterboys) who, as you know, sadly packed up and flew off from the planet this year.

KARL was originally written by GRICE whilst enduring Hurricane ‘Karl’ and in residence at Swanston House in deepest darkest Devon (1998).

This new single by GRICE is available on Bandcamp since 5.4.2024 and will be officially released on all digital platforms on 3rd May 2024 via hungersleep records.

The full version of KARL will feature on the new EP titled ‘Mordant Lake’ by GRICE which will be released in Summer 2024.

Read Full Story:

“The year 1998 found me buried deep in the deepest darkest heart of the Devon (shire) in Swanston House.

This was the year that Hurricane ‘Karl’ swept in from the Atlantic and across the moors and knocked on the doors and windows of the nation.

I remember capturing the raging storm, recording its howls and whistles and the torrential rainfall which all feature on the track.

The song was born that night and then shelved until now.

It is also dedicated to the all inspiring enigma that is Karl Wallinger.

26 years on and the terrible news that Karl had passed away only aged 66 years.

I had met the man and seen him play a few times, most notably at Glastonbury festival in the late 90’s?

when he honoured us and the acoustic stage with his World Party presence..

Ever the consummate professional, though he was being electrocuted every time he stepped up to the mic (yes it was a wet year) and power was lost, he continued the gig un-plugged… and it was great and wonderful in equal measures. I talked briefly to him after the show…but I remember no words (being under many influences at the time).

Karl Wallinger has been and is a true inspiration to me, not only for his wonderful poetry, song writing excellence and skill but also for his ability to write, produce and record the songs and release the albums himself…(enlisting the help of some awesome musicians) – he was the band, when the band were not available (playing all the instruments when needed).

There will * ‘follow days of kings, Empires and revolutions’ *

But as you say Karl… * ’Blood just looks the same When you open the veins’*

Where ever you may be… out measuring the stars…*

I will always cherish your music.

This one is for you Karl.’ Gx

 

Scraptown – Scraptown

Σήμερα, συζητούσαμε με ένα φίλο για τα reggae συγκροτήματα.

Εγω είδα στο Ροδον τους Steel Pulse στις αρχές του 1988 και ήταν η τελευταία συναυλία μου πριν πάω στον στρατό, ενώ εκείνος είχε δει τους Wailers και φτάσαμε να συζητάμε για τα δύο πρώτα άλμπουμ των UB40, το Signing Off που έχει εκείνος και το Present Arms που έχω εγώ…

Η συζήτηση πέρασε στους δικούς μας, De Traces, οι οποίοι είχαν ανοίξει το 1991 την συναυλία των Wailers και κάναμε ένα πήδημα πίσω μια δεκαετία στους Scraptown ψάχνοντας να βρούμε κάποιο ανάλογο Ελληνικό συγκρότημα, σύγχρονο των UB40 και των Sharp Ties.

Το ωραίο είναι πως όλοι θυμούνται το S.A.G.A.P.O. και τον «Πουφ» ή όπως λεγόταν εκείνο το ποπ τραγούδι που έκανε ο Ρακιτζής μετά τους Scraptown αλλά αντε το πολύ να θυμηθούν το «Viva Sahara» από τις reggae μέρες του…

Η αλήθεια είναι πως οι Scraptown, όταν πρωτοσκάσανε, ήταν τόσο ιδιαίτεροι που είχαν κάνει τους Μύκητες, το πρώτο συγκρότημα του Πλάτωνα και του Μπάμπη που αργότερα έπαιξαν στο πρώτο άλμπουμ των Flowers of Romance, να παίζουν reggae στην Καλλιθέα.

Βασικά ο Ρακιτζής σπούδαζε μηχανονολόγος στην Αγγλία όταν η reggae και η ska άρχισαν να παίρνουν πάνω τους στο νησί και τον επηρέασαν.

Έτσι το 1981 όταν επέστρεψε στην Ελλάδα δημιούργησε τους Scraptown, με τον Βασίλη Γούναρη στο μπάσο και στα κρουστά, ο Γρηγόρης Μελάκης έκατσε στα τύμπανα, ο Βασιλης Παπασωκράτης στο σαξόφωνο και ο Μιχάλης Ρακιτζής στα φωνητικά και στις κιθάρες.

Εδω βάζω μια συνέντευξη που πήρε από τον Ρακιτζή και τον Γούναρη ο Πάνος Χρισοστόμου για την εκπομπή του, σχετικά με το συγκρότημα και εκείνη την εποχή.

Το ντεμπούτο της μπάντας βγήκε από την CBS.

Το αν έγινε επιτυχία ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση διότι ίσως να είχαν να συναγωνιστούν κομματάρες όπως το «Είναι γάτα ο κοντός με την Γραβάτα» ή το «Το’πε, το΄πε ο Παπαγάλος» τα οποία είναι και ανάλογα του μουσικού επιπέδου του κοινού αυτής εδώ της χώρας…

Πάντως, στους μουσικούς κύκλους του δικούς μας , του «ανώριμου» σκεπτικού και γούστου, ο δίσκος έκανε αίσθηση…

Γύρισα σπίτι και έβαλα να ακούσω τα τραγούδια ένα προς ένα.

Ο φίλος που συζητούσαμε επισήμανε το “Execution” το τραγούδι που ανοίγει αυτό το άλμπουμ, προφανώς γιατί το μπάσο του Γούναρη είναι καλά «δουλεμένο» (υπήρξε μπασίστας ο ίδος ο φίλος…) με μια ιδιαίτερη γραμμή και «τσιμπητές».

Ο Γούναρης έχει ξανακάνει καλή δουλειά στο “Third World” με κοφτά μπάσα ενώ το σαξόφωνο του Παπασωκράτη το έχουν θάψει πίσω στην παραγωγή, ενώ η γνώμη μου είναι πως θα έκανε όλη την διαφορά… Είναι το πιο ατόφιο ανάλαφρο ποπ-reggae τραγούδι του δίσκου.

Ο Παπασωκράτης πάντως ακολούθησε τον Ρακιντζή και στις κατοπινές δουλειές του μετά τα τρία άλμπουμ των Scraptown μέχρι το 1995.

Ο δε Γούναρης, έπαιξε και με τον Βαγγέλη Γερμανό και τον Γιάννη Σπανό και μέχρι τον Μάρκο Δεληβοριά το 2005.

Το άλμπουμ παίρνει πάνω του πάλι στο “G.T.S.” και πάλι λόγω του μπάσου του Γούναρη το οποίο είναι αυτό που έχει την πιο reggae ταυτότητα στο άλμπουμ και δίνει χαρακτήρα.

Εχω πει πως όταν reggae μπάντα δεν έχει καλό μπασίστα, είναι σαν rock μπάντα που δεν έχει καλό κιθαρίστα.

Το μπάσο στην reggae είναι το νούμερο ένα (1).

Ο Γούναρης είναι μάγκας… και ο παραγωγός έχει βάλει το μπάσο του πρώτη μούρη στο Καβούρι.

Να κάνω εδώ λιγο και τον δικηγόρο του Διαβόλου, επειδή ο Ρακιτζής είχε μείνει στο Brixton, όσα μαθήματα και αν είχε κάνει σε εκείνους του μουσικούς, δεν είχαν πάρει γεύση από Τζαμάικα και πολύ περισσότερο δεν είχαν πάρει ο παραγωγός και ο ηχολήπτης ο οποίος η πιο ροκ δουλειά που είχε κάνει ήταν με τον Πουλικάκο και τον Ασβεστόπουλο των 2002 GR. Τι reggae να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;

Υπάρχει πάρα πολύ Ελληνικό rock τύπου Apocalypsis στον δίσκο, ήχος που κυριαρχούσε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε μπάντες των Ελληνικών πολυεθνικών, και γίνεται ξεκάθαρο στο τραγούδι “Dismissed”.

Δεν λέω αν οι Apocalypsis ήταν καλοί ή κακοί (που φυσικά και ήταν καλοί με Γιάννη Παλαμίδα και Βασίλη Δερτιλή) αλλά λέω πως ήταν σαν να προσπαθούν μερικές φορές οι φτωχοί Genesis να παίξουν reggae…

Άποψή μου. Ετσι?

Αλλά τι ψάχνουμε τώρα, ψύλους στα άχυρα, το 1980 στην Ελλάδα… και που μιλάμε για ηλεκτρικές κιθάρες πάλι καλά είναι…

Τα σαξόφωνα του Παπασωκράτη επαναφέρουν τον δίσκο στην πραγματικότητα του νησιού της Καραϊβικής με το επόμενο τραγούδι που λέγεται “Linda”.

Πάλι ο Γούναρης είναι ωραίος με τις κοφτές γραμμές του μπάσου και εδώ έχει πάρει πάνω του και ο Γρηγόρης Μελάκης ο οποίος αποδομεί τα τύμπανά του μέχρι να μπει ένα μέρος κρουστών που δεν βρίσκω να έχει λογο, αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι δική μου ιδέα.

Στο πρότελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το “Sometimes” ο Tίμος Παπασωκράτης ανοίγει το τραγούδι πειράζοντας το modulation του keyboard και δίνει μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα στο κομματι.

Είναι όμως ολόκληρο στημένο πάνω σε ανατολίτικες κλίμακες και αυτό το κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο άλμπουμ.

Μάλιστα κάποιος σκέφτηκε να πειραματιστεί με το holder του delay πάνω στην φωνή του Ρακιτζή το οποίο σήμερα με κάνει να χαμογελάω αλλά τότε θα μου φαινόταν καλή ιδέα γιατί θα ήταν κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο…

Είμαστε 44 χρόνια πίσω απο το σήμερα, ετσι?

Επίσης, ο Μελάκης είναι ωραίος (εννοώ είναι μέσα στο κλιμα δίνοντας κάτι ακόμα) σε αυτά που παίζει στα τύμπανα.

Αργότερα θα παίξει τύμπανα σε δίσκους του Γιοκαρίνη, του Κούτρα, του Βαγγέλη Γερμανού και με τους Πυρός Αιθήρ μαζί με τον Tίμο Παπασωκράτη.

Ο Γούναρης παίρνει πάνω του το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ “Bookoo Funk” και αυτό είναι ενδεικτικό της σκηνής της χώρας μας.

Είχαμε, έχουμε, δεν ξέρω… τέτοια ανασφάλεια που βαζουμε το καλύτερο, το πιο γαμηστερό τραγούδι του δίσκου στο τέλος του άλμπουμ. Το κρύβουμε.

Ναι ρε λουκουμάδες! Jazz rock είναι!!! Και τι έγινε? Αυτές είναι οι δυνατότητες της μπάντας.

Γαμάνε οι μουσικοί και μπορούν και παίζουν… απλά το κοινό δεν είναι “έτοιμο”. Το κοινό δεν υπάρχει.

Το κοινό θέλει πιάτα, γαρούφαλα και προβατίνα.

Και το τραγούδι τελειώνει, κλείνοντας το άλμπουμ με το σπάσιμο ενός πιάτου σαν σχόλιο για την Ελληνική πραγματικότητα.

Ο Ρακιτζής λέει μόνο έναν στίχο όλο κι όλο.

Δεν χρειάζεται να πει άλλον.

Οι Scraptown θα κυκλοφορήσουν δύο ακόμα άλμπουμ.

Το Rules of the Game, του 1983, που ο φίλος ο Θόδωρος είπε πως είναι καλύτερο από το πρώτο και το Give Me A Break… που έχει και το “Viva Sahara” το οποίο είναι και το κύκνειο άσμα της μπάντας.

Μάλλον σε αυτό το τρίτο άλμπουμ δεν υπάρχει κανένας από τους προηγούμενους μουσικούς του γκρούπ… πέρα απ τον Ρακιτζή

Τώρα, το τι έκανε μετά ο Ρακιντζής, εμένα δεν μου πέφτει λόγος και με ποιο δικαίωμα να πάρω θέση κιόλας σε αποφάσεις ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου.

Στο κάτω-κάτω δεν πείραξε και κανέναν…

Σύγχρονοί τους, στην ΕΜΙ όμως, ήταν οι Sharp Ties κι αυτό δείχνει πως εκτός από το underground που έβραζε κυρίως στην Αθήνα, κάτι είχαν πάρει χαμπάρι και οι πολυεθνικές και δοκίμαζαν να δουν αν τα νερά της νέας μουσικής ήταν κρύα…