Kiss Is Kill Reveals An Anatomy Of Fear With Their New Album

Industrial rock band, Kiss Is Kill recently unveiled their new full-length album, Anatomy Of Fear.

Anatomy Of Fear presents a highly introspective view by the artist looking back during the time of the Covid-19 pandemic. The last few years have been difficult for us all: a global pandemic, lockdowns, riots and political unrest. We’ve all lost so much. For many, it was a time of great fear: fear of getting sick, fear of failing relationships and a fear of the world our children might grow up in; also fear of the growing hatred and division. The album is about the unknown and the unknown breeds fear.

Says Kiss Is Kill founder, James Chapple, “This album was a chance for me to analyze all my fears, reflect on them, and try to grow beyond them. The songs are, as usual for me, deeply personal. Reflections of love, death, loss and grief populate this collection of my anxieties made into song.  All of my fears charted so that I might understand and master them. This is my anatomy of fear.”

Anatomy Of Fear is available on all major digital outlets including Bandcamp and Spotify.

Kiss Is Kill is the solo project of award-winning composer/producer, James Chapple. Punchy synths, crunchy guitars, catchy hooks, and stomping beats are the ingredients that drive Kiss Is Kill’s Industrial Rock sound. For the past 25 years, James has composed music for a variety of media, including some of the biggest shows on television. His diverse production experience has allowed him to dip his brush into a variety of different musical palettes, which he uses to create the varied sonic landscapes of Kiss Is Kill. Industrial, Breakbeat, Metal, EBM, Rock, and of course, soundtrack work all contribute to James’ musical backbone.

Inspired by electronic rock of the past, James strives to make something new, creating songs that are both familiar and explore new ground. Your ears will be tickled, your brain will be shocked, and your head won’t stop banging. This is Kiss Is Kill. Turn it up loud and move your body!

 

Deborah Iyall and Romeo Void – history & video interview

Θυμάται κανείς τους Romeo Void; Με εκείνη την κοπελίτσα που τραγουδούσε; Μια Ινδιάνα;

Τους έφερε η συζήτηση τις προάλλες και έψαχνα χτες τραγούδια για να κλείσω την εκπομπή της επόμενης εβδομάδας και σκέφτηκα «γιατί όχι το “Myself to Myself”;».

Νομίζω πως έχω και τα τρία άλμπουμ τους σε βινύλιο.

Τουλάχιστον είμαι σίγουρος για το It’s a Condition του 1981 και το Instincts του 1984.

Μετά η κοπέλα, Debora Iyall λέγεται και ανήκει στην φυλή Cowlitz, μία από τις φυλές του Νοτιο-Δυτικού Ειρηνικού, η κοπέλα λοιπόν, ξεκίνησε σόλο καριέρα. Το 1986.

Τους Romeo Void τους σχημάτισε όταν πήγαινε σε μια σχολή Καλών Τεχνών του San Francisco το 1979, με τον μπασίστα Frank Zincavage και τον κιθαρίστα Peter Woods.

Δεν ήταν από τα κορίτσια που καθόντουσαν ήσυχα.

Το 1969 μάλιστα, σε ηλικία 14 ετών, είχε πάρει μέρος στην κατάληψη του Αλκατράζ, μια 19άμηνη κατάληψη διαμαρτυρίας των φυλακών και του νησιού του Αλκατράζ, από 89 Ινδιάνους που ζούσαν στο νησί Αλκατράζ και η οποία τερματίστηκε βίαια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Θυμάμαι είχα δει παλιότερα μια φωτογραφία με ένα άρμα του FBI έξω από τις φυλακές.

Η ομάδα διαμαρτυρίας επέλεξε για τον εαυτό της το όνομα Ινδιάνοι Όλων των Φυλών (Indians of All Tribes – IAT). Η IAT ισχυρίστηκε ότι, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Fort Laramie μεταξύ των ΗΠΑ και της φυλής Lakota, όλη η εγκαταλειμμένη ή εκτός χρήσης γή και οι ομοσπονδιακές εκτάσεις, επρόκειτο να επιστραφούν στους αυτόχθονες πληθυσμούς που κάποτε ζουσαν εκεί. Καθώς το σωφρονιστικό κατάστημα του Αλκατράζ είχε κλείσει στις 21 Μαρτίου 1963 και το νησί είχε κηρυχθεί πλεονάζουσα ομοσπονδιακή περιουσία το 1964, αρκετοί ακτιβιστές της Red Power θεώρησαν ότι το νησί πληρούσε τις προϋποθέσεις για ανάκτηση από τους Ινδιάνους.

Ναι, καλά…

Η Κατάληψη του Αλκατράζ είχε μια σύντομη επίδραση στις σχέσεις των Ινδιάνων με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και δημιούργησε ένα προηγούμενο για τον ινδιάνικο ακτιβισμό. Ο ένας από τους δύο πρωτοστάτες της κατάληψης, ο 30άχρονος Richard Oakes, της φυλής των Μοϊκανών, δολοφονήθηκε όταν τον πυροβόλησε το 1972, ένα χρόνο αφού είχε σταματήσει η κατάληψη του Αλκατράζ, ο Michael Morgan, υπεύθυνος μιας Χριστιανικής κατασκήνωσης.

Τσακώθηκαν και ο Morgan τράβηξε πιστόλι και σκότωσε τον άοπλο Oakes.

Ο Morgan αθωώθηκε, με την δικαιολογία πως βρισκόταν σε άμυνα και οι Ινδιάνοι έγιναν έξαλλοι.

Πάντως, το Κίνημα των Αμερικανών Ινδιάνων είχε γίνει στόχος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και του FBI στις επιχειρήσεις COINTELPRO.

Η Debora Iyall βρέθηκε στην Κατάληψη του Αλκατράζ για έξι μέρες, πιστεύοντας πως θα συνδεόταν περισσότερο με τους Ινδιάνους ακτιβιστές αλλά αποχώρησε γιατί δεν ένιωθε πως θα γινόταν κάτι τέτοιο.

Οι Romeo Void ξεχώριζαν για τον πρωτότυπο πανκ ήχο τους και για την δυναμική έκφραση που είχαν τα φωνητικά της Iyall, σε ύφος σχεδόν πρόζας.

Είχαν δημιουργηθεί τον Φεβρουάριο του 1979, σε μια από τις συχνές επισκέψεις που έκανε στην πόλη η κοπέλα, με σκοπό να παρακολουθεί τις εμφανίσεις της Patti Smith.

Αρχισε να συχνάζει σε στέκια όπου έπαιζαν πανκ μπάντες όπως οι  Nuns, οι Mutants, οι Crime, και οι Avengers, δημιούργησε και η ίδια ένα γκρουπ που λεγόταν the Mummers and Poppers με το οποίο παρωδούσαν σε πανκ ύφος τραγούδια της δεκαετίας του ’60.

Αρχικά δίσταζε να παίξει ζωντανά, επειδή ήταν υπέρβαρη: «Αφού είδα την Patti Smith, είχα ακόμα στο μυαλό μου ότι έπρεπε να είσαι αδύνατος για να είσαι εκεί [στη σκηνή], αλλά αφού πας στο Mabuhay [ένα κλαμπ της πόλης] απλά κάνεις ό,τι θέλεις, γίνε ό,τι θέλεις, απλά κάνε το…» κι έτσι ξεπέρασε τον φόβο της.

Συμφώνησε με τον Frank Zincavage να κάνουν μια σοβαρή μπάντα, κάλεσε και τον Peter Woods, με τον ντράμερ Jay Derrah, οι οποίοι έπαιζαν μαζί της στους Mummers and Poppers και οι Romeo Void πήραν σάρκα και οστά την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου του 1979.

Σύμφωνα με την Iyall, το όνομα Romeo Void αναφερόταν στην «έλλειψη ρομαντισμού» και της ήρθε στο μυαλό αφού είδε ένα τοπικό περιοδικό με τίτλο «Γιατί οι μόνες γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν σεξ στο Σαν Φρανσίσκο».

Το όνομα υπονοεί πως «δεν υπάρχουν ρομαντικές έννοιες εδώ — και δεν πρέπει να υπάρχουν», είπε η Iyall σε μια συνέντευξη. «Μιλάμε για την πραγματικότητα, όχι για τους μύθους που δημιουργήθηκαν από άλλους καλλιτέχνες».

«Αν και πήγαινα τόσο πολύ στο Mabuhay Gardens (ένα κλαμπ στην 443 Broadway Street στο οποίο έπαιζαν οι Dead Kennedys, οι Wall of Voodoo, οι Dead Boys, η Nico, οι Runaways, οι Devo, οι X, οι Police, οι Go-Go’s, οι Motörhead, οι Sun Ra and his Arkestra, η Patti Smith, οι Jim Carroll Band, οι REM και άλλοι) με κριτικάρανε κι εκει μέσα: Όλοι ήταν ακουμπισμένοι στον τοίχο φορώντας μαύρα», είπε η Iyall. «Υποθέτω ότι θεωρούμασταν new wave, αλλά για μένα οι Romeo Void ήταν μια αντίδραση ενάντια στο κατεστημένο που έλεγε πως όλοι έπρεπε να είναι ξανθοί και όλα να είναι μέσα στην απελπισία και χωρίς μέλλον, όταν σκέφτηκα ότι το Do It Yourself έπρεπε να περιλαμβάνει όλα τα διαφορετικά είδη συναισθημάτων και όλα τα διαφορετικά χρώματα. Είμαι περήφανη που είμαι Ινδιάνα και  επίτηδες δεν έβαψα ποτέ τα μαλλιά μου ξανθά».

Τα τρία άλμπουμ των Romeo Void χαρακτηρίστηκαν New Wave και Post Punk.

Είχαν την ατμόσφαιρα των Joy Division, τις κοφτές κιθάρες των Gang of Four και τα Jazz ηχοχρώματα του σαξοφώνου του Benjamin Bossi.

Η Patti Smith ήταν η μεγάλη επιρροή της Iyall. «Ήταν κάποια που ήταν και ροκ τραγουδίστρια και ποιήτρια», έλεγε. «Συνδύαζε πράγματα που με ενδιέφεραν. Επιπλέον, δεν ήταν ένα πλαστό σύμβολο του σεξ. Ήταν ο εαυτός της στη σκηνή. Αυτό μου άρεσε. Έμοιαζε με κάτι που μπορούσα να κάνω. Δεν χρειαζόταν να μοιάζεις με όλους τους άλλους τραγουδιστές. Αυτή τη στιγμή μισώ το ροκ εν ρολ. Έχει μετατραπεί σε κάποιο νέο είδος ηλίθιας θρησκείας… Θα προτιμούσα να ακούσω Billie Holiday, ίσως τον Tom Waits. Στην πραγματικότητα, θα ομολογήσω ότι μου αρέσουν οι Bangles – έχουν υπέροχο ήχο. Αλλά θα διάβαζα μυθιστορήματα ή θα ζωγράφιζα εικόνες όπως άκουγα μουσική. Λατρεύω τη γλώσσα – τον απλό λόγο, που να χρησιμοποιείται όμως με αινιγματικό, υποσυνείδητο τρόπο. Δεν είμαι πολύ δεμένη με την κυριολεξία».

Η Iyall χαρακτηρίστηκε ως μια από τις μπροστάρισες μιας νέας ομάδας γυναικείων ροκ συγκροτημάτων που είχαν μια σκληρή, επιθετική, έξυπνη και κυνική στάση και προσπάθησαν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο των γυναικών στη ροκ μουσική.

Οι στίχοι της που κάλυπταν θέματα όπως την οργή που δημιουργούσε η απογοήτευση της αποτυχίας του σεξ, από τη γυναικεία προοπτική, προσέλκυσε ένα μεγάλο ακροατήριο. Οι κριτικοί επαίνεσαν τους στίχους της ως “φωτεινές εικόνες”, “θυμωμένη ποίηση”, και “μελαγχολική νοημοσύνη”.

«Η προσέγγισή μου ήταν πάντα πως είχα κάτι να πω, είχα μια άποψη”, έλεγε η Iyall, σχολιάζοντας την ειλικρίνειά της. “Θυμάμαι ότι είδα την Penelope από τους Avengers στο Mabuhay Gardens και σκέφτηκα ότι μπορώ να το κάνω αυτό. Έχω κάτι να πω.»

Το πιο γνωστό τραγούδι του Romeo Void είναι το “Never Say Never“, το οποίο περιέχει τη διάσημη φράση “Μπορεί να σε συμπαθήσω περισσότερο αν κοιμόμασταν μαζί”.

Οι Romeo Void διαλύθηκαν το 1985 και τον επόμενο χρόνο η Iyall, με την βοήθεια του σαξοφωνίστα Benjamin Bossi και του ντράμερ Aaron Smith (είχε παίξει τύμπανα σε ηχογραφήσεις διαφόρων συγκροτημάτων της Motown στα ‘70s, συμπεριλαμβανομένου του’ “Papa Was a Rollin’ Stone” των Temptations. Στα ‘80s, έπαιζε με τους Romeo Void) κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ της, Strange Language, στην Columbia.

«Το άλμπουμ δεν άρεσε πολύ στην δισκογραφική εταιρεία. Το έγραψα με τη βοήθεια μερικών διαφορετικών ανθρώπων και το ηχογραφήσαμε και τελικά πήγε άπατο» είχε δηλώσει στο περιοδικό Punk Globe το 2011.

Μετά από μια χλιαρή υποδοχή του άλμπουμ, η Iyall επέστρεψε στον πρώτο της έρωτα, ως καλλιτέχνης και δασκάλα τέχνης. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 δίδασκε τέχνη στο Πολιτιστικό Κέντρο 29 Palms και στο Arts Council του San Bernardino. Επίσης, έκανε παρουσιάσεις για το Πολιτιστικό Μουσείο Agua Caliente ως έμμισθη διδάκτορ, και το 1995 ξεκίνησε το Ink Clan, ένα τυπογραφείο με σκοπό την διδασκαλία της μεταξοτυπίας και άλλων τεχνών σε νέους γηγενείς καλλιτέχνες. Η Ink Clan στεγαζόταν κάποτε στο South of Market Cultural Center στο Σαν Φρανσίσκο.

Αυτό τον καιρό κατοικεί στο Νέο Μεξικό, με τον σύζυγό της, ηχολήπτη και εκπαιδευτή Patrick Haight.

Από τα τέλη του 2009, η Iyall παρουσιάζει νέο υλικό γραμμένο με τον Peter Dunne σε διάφορους τοπικούς χώρους στη Βόρεια Καλιφόρνια. Το 2010 κυκλοφόρησε το δεύτερο σόλο άλμπουμ της Iyall, Stay Strong, και τον Ιανουάριο του 2012, κυκλοφόρησε ένα EP, Singing Until Sunrise. Στις 2 Νοεμβρίου 2019, η Debora Iyall δέχτηκε μια τιμητική βράβευση για τα  επίτευγματα που έκανε στην ζωή της στα 19α ετήσια βραβεία του Native American Music Awards.

Το 2023, η Iyall εμφανίστηκε ως το Great Cowlitz Sa’mn Spirit στο επεισόδιο “Salmon, Where Are You?” τηε δεύτερης σεζόν της παιδικής εκπομπής του Netflix Spirit Rangers.