Chris Connelly – The Lives and Loves of the Serial Homesick, Vol. 1

Chicago-based alternative music legend Chris Connelly is back with a new 8-track album. In four decades of making music, since his days with Fini Tribe in Edinburgh, he has consistently pushed the creative envelope, between his involvement in such projects as Ministry, The Revolting Cocks and Pigface, his own solo work (with over 20 releases) and the four books he has authored.

This time, he’s onto something quite different – something personal that is rooted firmly in his hometown of Edinburgh, which serves as a backdrop to his latest offering ‘The Lives and Loves of the Serial Homesick, Vol. 1’. Here, he explores his roots in impressive sonic fashion. Each CD even comes with its own drawing created by Connelly himself. Connelly also visited Edinburgh from a historical perspective on his recent album ‘The Birthday Poems’ album, which features Scottish songstress Monica Queen (Belle and Sebastian, Thrum). 

“This album serves as an impressionistic view of my life in Edinburgh before I moved to the States, leaving behind what I now realize is unfinished business, unresolved aspirations, like a plant viciously ripped out by the roots and thrown away. Following the death of my mother in 2023, I spent time wandering around the streets on my own, trying to place the melancholy, trying to steal back the essence of joy I felt in my late teens/early 20s, and it inevitably led me to write, which is the way I have always been able to answer my own questions,” says Connelly.

“There are 8 songs on this album, each rich with strong feelings of then and now, memories that may or may not be accurate, locations, events, friends and lovers. I want the listener to walk with me quietly through endless days and nights, through the streets of Edinburgh in the early 1980s, over the tenement rooftops, up the hills with cans of Red Stripe and a well stoked hash pipe. Sitting in the Wee Red Bar, Bannermans, The Gilded Balloon, or the Royal Circus. Playing endless nights of music with my beloved Fini Tribe, dancing at the Hoochie Coochie Club.”

photo by Alexander Twentythree

Chris Connelly has also shared the video for the track ‘Fini Chagall’, which was created by Kimberly Blessing and features original footage of Fini Tribe, taken by Angus Cameron in the 1980s.

“Some of these songs are half submerged in dreams, the locations distorted, the colors heightened, the times fluid. If you knew me back then, and we were pals, you are represented, and thanks for the memories.  I no longer live there – life and its commitments have me elsewhere – but I miss it badly and have never felt at home anywhere except Edinburgh, where my soul continues to walk the New Town streets and climb the hills,” says Connelly.

“All physical copies of this album come with a unique drawing by myself. They are not copies, they are originals in charcoal and pencil of the memories that surround and thrive at the heart of this album. I sat down over a period of time and just drew, it was visceral, emotional, and a lot of fun.’

In 2022, Connelly released ‘Eulogy to Christa: A Tribute to the Music & Mystique of Nico’, produced by Chris Bruce (Meshell Ndegeocello, Seal, Aaron Neville, Bob Dylan, The Waterboys, Sheryl Crow). This colossal 20-track collection pays homage to The Velvet Underground‘s iconic muse and one of the most unique, tragic and misunderstood female artists in the history of modern music.

The album is out now via Shipwrecked Industries, available digitally from fine music platforms, including Apple Music, Spotify, Amazon and Bandcamp, where it is also available on CD.

CREDITS
All songs written by Chris Connelly
Chris Connelly – voice, electric guitar, acoustic guitar, sax, percussion, synth, bass, and harmonica
Mastered by James Scott at Populist Recording and Mastering
Recorded at The Rock Noise in September / October 2023
Front cover drawing “Dancing at the Hooch” by Chris Connelly (charcoal and pencil on paper, 2023)
Back cover photograph of the Dean Village by Gillian Whisker
Layout by Kimberly Blessing
Dedicated to the lovers on St. Stephen’s
‘Fini Chagall’ video by Kimberly Blessing. Fini Tribe footage by Angus Cameron
Publicity by Shauna McLarnon at Shameless Promotion PR
Management: Kimberly Blessing at Shipwrecked Industries
Chris Connelly is published by Bicycle Music/Concord BMI

TRACK LIST
1. So Long, Ariane   03:25
2. Swords at St. Peter’s   03:35
3. Lost to Your Amour   05:50
4. Odeon   04:03
5. The Scars   05:48
6. Fini Chagall   03:59 video
7. Port of St. Catharine   05:54
8. Midnight on the Swansway  05:31

Keep up with Chris Connelly
Website | Bandcamp | Facebook | Twitter | Instagram | Soundcloud | YouTube | Apple Music |  Spotify | Amazon | Press contact

 

Kælan Mikla & Barði Jóhannsson – The Phantom Carriage

Λοιπόν…  ονομάζω άλμπουμ της εβδομάδας που πέρασε, το soundtrack της ταινίας The Phantom Carriage των Kælan Mikla & Barði Jóhannsson.

Το The Phantom Carriage προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τρανσυλβανίας του 2023. Η μουσική εκτελέστηκε ζωντανά συνοδεύοντας την προβολή που έγινε σε μια sold out εκκλησία και γράφτηκε ειδικά για αυτή την τοποθεσία.

Οι Kælan Mikla είναι ένα τριμελές γυναικείο post-punk/dark wave συγκρότημα από το Reykjavik της Ισλανδίας που δημιουργήθηκε το 2013 για έναν διαγωνισμό ποίησης Αφού κέρδισαν τον διαγωνισμό, το γκρουπ συνέχισε να φτιάχνει μουσική και σύντομα καθιερώθηκε ως σταθερό μέλος της σκηνής του Ρέικιαβικ. Το 2015, οι Kælan Mikla κυκλοφόρησαν το τραγούδι τους “Kalt“, προσελκύοντας την προσοχή και στο εξωτερικό.

Από τότε, το συγκότημα ταξιδεύει συνεχώς. Έκανε περιοδεία με τον Ville Valo και και τους Γάλλους Alcest, καθώς και με τους Placebo και αρκετούς άλλους.

Εδώ σε μια ζωντανή παρουσίασή τους στο KEXP

Η ισχυρή παρουσία των Kælan Mikla έχει μαγέψει τους μουσικόφιλους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Robert Smith των Cure, ο οποίος ζήτησε από το συγκρότημα να παίξει πολλά από τα φεστιβάλ που έχει επιμεληθεί προσωπικά, στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Μέχρι σήμερα οι τρεις κοπέλες έχουν κυκλοφορήσει το ομώνυμο άλμπουμ τους το 2016 στην Ελληνική Fabrika Records σε CD και περιορισμένο αριθμό βινυλίου, ενώ ακολούθησαν τα

Nótt Eftir Nótt (2018) Undir Köldum Norðurljósum (2021) και τωρα το The Phantom Carriage (Original Soundtrack) όλα τους απο την Καναδέζικη Artoffact Records.

Ο Barði Jóhannsson είναι ένας βραβευμένος Ισλανδός συνθέτης, μουσικός και συγγραφέας, ο οποίος είναι γνωστός από τα μουσικά σχήματα Bang Gang, Starwalker (μια συνεργασία με τον Dunckel των AIR) και τους Lady & Bird (με την Γαλλίδα τραγουδίστρια Keren Ann).

Γενικότερα ο Barði  είναι ένας καταξιωμένος συνθέτης soundtrack πολλών ταινιών, όπως το De toutes nos force του Nils Tavernier, το Would You Rather του David Guy Levy (μαζί με τον συνθέτη Daniel Hunt των Ladytron) και το Agony του Michele Civetta.

Έχει κάνει ακόμα μουσική για τηλεοπτικές σειρές, διαφημίσεις, ντοκιμαντέρ και θέατρο και έχει συνεργαστεί με εθνικά θέατρα στην Ισλανδία και στη Γαλλία ενώ η μουσική του έχει παιχτεί από ορχήστρες σε όλη την Ευρώπη.

O Victor Sjöström που σκηνοθέτησε το 1921 την ταινία The Phantom Carriage, για την οποία γράφτηκε το εν λόγω soundtrack γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1879 και είναι ο αδιαμφισβήτητος πατέρας του σουηδικού κινηματογράφου.

Κατατάσσεται ως ένας από τους κορυφαίους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η επιρροή του παραμένει ζωντανή στο έργο του Ingmar Bergman και σε άλλων Σουηδών και διεθνών σκηνοθετών.

Η υπόθεση του The Phantom Carriage, η ταινία για την οποία ο Chaplin έλεγε πως ήταν η καλύτερη που έγινε ποτέ, ενώ ο Bergman την έβλεπε κάθε καλοκαίρι, έχει ως εξης:

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τρεις μεθυσμένοι συζητούν σχετικά με ένα θρύλο που λέει πως ο τελευταίος που πεθαίνει κάθε χρόνο πρέπει να οδηγήσει την άμαξα του Θανάτου και να μαζεύει τις ψυχές όσων πεθαίνουν την επόμενη χρονιά. Ακριβώς τα μεσάνυχτα, ο David Holm, ο ένας από τους τρεις μεθυσμένους πεθαίνει…

Τον David Holm έπαιξε ο ίδιος ο Victor Sjöström…

Σε αυτό το λινκ μπορείτε να δείτε ολόκληρη την ταινία https://www.youtube.com/watch?v=J4J6HpPLdAg

Το άλμπουμ The Phantom Carriage (Original Soundtrack) κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου διαδικτυακιά ενώ θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο και CD στα τέλη Ιουλίου

Εδω είναι το πρώτο official video του άλμπουμ σε σκηνοθεσία του Dániel Puskás

 

Birkenhead Band – Η ορχήστρα του Τιτανικού

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το ναυάγιο του Τιτανικού, ο οποίος βυθίστηκε στις 15 Απριλίου του 1912, παίρνοντας μαζί του στον βυθό 1500 ανθρώπους από τους 2224 επιβάτες του.

Ανάμεσα στους νεκρούς είναι και οι οκτώ μουσικοί του πλοίου, οι οποίοι αποτελούσαν την ορχήστρα του πλοίου, που είχε το όνομα Birkenhead, και οι οποίοι συνέχισαν να παίζουν όσο ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος κατά την διάρκεια του ατυχήματος, προσπαθώντας να βοηθήσουν στο να επικρατήσει ηρεμία.

Δεν ξέρω τι τους έκανε να το κάνουν αυτό. Εγώ δεν θα το έκανα. Θα προσπαθούσα να σωθώ.

Δεν ξέρω ποιες αρχές, ποιες αξίες, ποια νοοτροπία της εποχής, έκανε αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίσουν την δουλειά τους και δεν λειτούργησε το ένστικτο επιβίωσης.

Γι αυτούς τους μουσικούς, γυρίστηκαν δύο ντοκιμαντέρ: το δραματοποιημένο Βρετανικό “Titanic: The Band Played On” του 2012 με παρουσιαστή τον Suggs των Madness, το οποίο μπορείτε να δείτε εδω και το “Titanic–Band of Courage” που πρόβαλε η Αμερικάνικη Δημόσια τηλεόραση το 2014 και μπορείτε να το δείτε αν ακολουθήσετε το λινκ.

Έχουν γραφτεί τρία βιβλία για τους οκτώ μουσικούς του Τιτανικού:

Το “The Band that Played On: The Extraordinary Story of the 8 Musicians Who Went Down with the Titanic” του Steve Turner, το “And the Band Played On: The Titanic Violinist and the Glovemaker: A True Story of Love, Loss and Betrayal” του Christopher Ward που έγινε best seller και το έκανε ντοκιμαντέρ το Discovery Channel με τίτλο “Titanic: The Aftermath” και ενώ αυτά τα δύο δεν είναι φαντασίας, υπάρχει και το μυθιστόρημα του Erik Fosnes Hansen με τίτλο “Psalm at Journey’s End”.

Για να δώσω μια καλύτερη εικόνα της εποχής, υπήρχε τότε ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς την Αμερική και υπήρχαν δύο ναυτιλιακές εταιρίες που συναγωνίζονταν. Η White Star, που προσέφερε ασφάλεια και πολυτέλεια και η Cunard που προσέφερε αυτά τα δύο αλλά και ταχύτητα.

Η Cunard είχε τα Lusitania και Mauritania των οποίων η ταχύτητα, τα έκανε να θεωρούνται κάτι ανάλογο του Concord ας πούμε.

Οπότε αν ήθελες να φτάσεις γρήγορα απέναντι, ταξίδευες με την Cunard και όχι με την White Star.

O Τιτανικός ήταν της White Star.

Πάντως, είτε ήθελες πολυτέλεια, είτε ταχύτητα, το καράβι έπρεπε να διαθέτει μουσική. Και να είναι οπωσδήποτε ζωντανή.

Τα στοιχεία που παραθέτω εδώ, πρωτοδημοσιεύτηκαν από το The Illustrated London News, τον Μάιο του 1912.

«Οι οκτώ άνδρες που απότελούσαν την ορχήστρα του Τιτανικού ήταν ηλικίας απο 21 εως 40 ετών και προέρχονταν από διάφορα μέρη, με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο ο καθένας. Κάποιοι είχαν άλλη καριέρα πριν γίνουν μουσικοί και άλλοι έφτασαν με την εκπαίδευσή τους, στην κορυφή της τέχνης τους. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πριν σαλπάρει ο Τιτανικός, οι περισσότεροι από τους μουσικούς είχαν περάσει λίγο χρόνο στο Λίβερπουλ, φτάνοντας από άλλα πλοία και υπογράφοντας συμβόλαια με τον ατζέντη τους που ήταν η εταιρία C.W & F.N Black στον αρ. 14 της οδού Castle, του Λίβερπουλ.

Οι άνδρες αυτοί έπαιζαν συνήθως ως δύο ξεχωριστές μπάντες στο πλοίο, ένα κουιντέτο στην τραπεζαρία της 1ης θέσης και ένα τρίο στο εστιατόριο Café Parisian.

Αφού ο Τιτανικός χτύπησε το παγόβουνο και άρχισε να βυθίζεται, ο Hartley και τα υπόλοιπα επτά μέλη του συγκροτήματος του, άρχισαν να παίζουν μουσική για να βοηθήσουν τους επιβάτες να παραμείνουν ήρεμοι καθώς το πλήρωμα φόρτωνε τις σωσίβιες λέμβους. Πολλοί από τους επιζώντες είπαν ότι ο Hartley και το συγκρότημα συνέχισαν να παίζουν μέχρι το τέλος.

Ένας επιβάτης της δεύτερης θέσης είπε:

“Πολλά γενναία πράγματα έγιναν εκείνη τη νύχτα, αλλά κανένα δεν ήταν πιο γενναίο από αυτά που έκαναν οι άνδρες που έπαιζαν λεπτό προς λεπτό, καθώς το πλοίο βυθιζόταν ήσυχα όλο και πιο βαθειά στη θάλασσα. Η μουσική που έπαιζαν έγινε το δικό τους αθάνατο ρέκβιεμ και τους καταχώρησε το δικαίωμά να αναγραφούν στα κείμενα της αθάνατης φήμης».

Ο Wallace Henry Hartley ή «Wally» ήταν ένας 33χρονος, επικεφαλής ορχήστρας και βιολονίστας από το Colne του Lancashire. Αρραβωνιάστηκε την 30άχρονη Maria Robinson και επρόκειτο να παντρευτούν το καλοκαίρι του 1912. Ο Wally, του οποίου οι γονείς δούλευαν στα εργοστάσια βάμβακος, ήταν Μεθοδιστής και ανήκε στην εργατική τάξη. Δεν παρακολούθησε μουσικό κολέγιο, αλλά αντίθετα έμαθε βιολί στο σχολείο από την ηλικία των 11 ετών και προσλήφθηκε στην εταιρία Cunard το 1909 για μια καριέρα στα υπερατλαντικά πλοία, Lucania, Lusitania και Mauretania.

Το σώμα του Wallace ανασύρθηκε από το πλοίο Mackay Bennett σχεδόν δύο εβδομάδες μετά την καταστροφή, επέστρεψε στο Λίβερπουλ και μεταφέρθηκε με άμαξα για να ταφεί με τιμές ήρωα στην πόλη του. Παραμένει ένα μυστήριο σχετικά με το βιολί του, το οποίο λέγεται ότι βρισκόταν μέσα στη θήκη, που βρέθηκε δεμένη στο σώμα του… οι φήμες αφθονούν σχετικά με την ύπαρξή του και αναμφίβολα θα γινόταν το πιο περιζήτητο κομμάτι των αναμνηστικών του Τιτανικού.

Ο John Law Hume ή «Jock» ήταν ένας 21χρονος βιολιστής από το Dumfries της Σκωτίας. Το πιο ζωηρό και αναιδές μέλος του συγκροτήματος, έφυγε από το σπίτι στα δεκαέξι του και παρά την ηλικία του, είχε δουλέψει σε περισσότερα πλοία από κάθε άλλον μουσικό στον Τιτανικό.

Ήταν ψηλός και αδύνατος με ανοιχτόχρωμα κατσαρά μαλλιά, τεράστιο χαμόγελο και όρεξη για ζωή, επαγγελματικά φιλόδοξος με μεγάλη αγάπη στις φάρσες.

Σχεδίαζε να παντρευτεί τη φίλη του Mary Costin από το Dumfries, μετά το παρθενικό ταξίδι του Τιτανικού, καθώς ήταν έγκυος στο παιδί του.

Το σώμα του Jock ανασύρθηκε από το πλοίο Mackay Bennett και θάφτηκε στη Νέα Σκωτία του Καναδά.

Ο John Frederick Preston Clarke ή «Fred» ήταν ένας 28χρονος κοντραμπασίστας και βιολιστής από την οδό Tunstall 22, Smithdown Road, του Wavertree, στο Λίβερπουλ. Έπαιζε τακτικά στο Argyle Theatre, στο Birkenhead και στο The Kardomah Cafe του Λίβερπουλ. Αυτό ήταν το πρώτο του ταξίδι στη θάλασσα.

Ο λόγος που εργάστηκε στον Τιτανικό ήταν για να πάει στη Νέα Υόρκη ώστε να διευθετήσει τις υποθέσεις του εν πατέρα του που είχε πέσει θύμα πυρκαγιάς στο σπίτι.

Το σώμα του Fred ανασύρθηκε από το πλοίο Mackay Bennett και θάφτηκε στη Nova Scotia του Καναδά.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ο John Wesley Woodward ή ‘Wes’ ήταν ένας 32χρονος τσελίστας από την Οξφόρδη. Ένα από τα έξι αδέρφια και τις δύο αδερφές που γεννήθηκαν σε μια οικογένεια εργατών χυτηρίων στη Black Country (West Bromwich). Τον περιέγραφαν ως ευδιάθετο και με θετική στάση, ευγενικό, καλοσυνάτο, σεμνό και εύθυμο χαρακτήρα.

Εκτός από την μουσική τον ενδιέφεραν η φωτογραφία και η κατασκευή κινητήρων εσωτερικής καύσης – μια τεχνολογία που τότε, ήταν ακόμα στα σπάργανα. Σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη ζωή του πλοίου στα τέλη του καλοκαιριού του 1912, να ζήσει με την κοπέλα του και να προσχωρήσει σε μια ορχήστρα στο Eastbourne του Σάσεξ.

Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Theodore Ronald Brailey – Ο «Theo» ήταν ένας 24χρονος πιανίστας από το Λονδίνο που, όπως και ο Hartley, ήταν αρραβωνιασμένος και σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη θάλασσα. Σε ηλικία 14 ετών κατατάχθηκε στο στρατό (στους Royal Lancashire Fusiliers) και υπηρέτησε στη Νότια Αφρική και την Ιρλανδία.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία, εντάχθηκε στην Pier Pavillion Orchestra στο Southport για δύο χρόνια όπου γνώρισε την αρραβωνιαστικιά του, Teresa Steinhilber.

Ο πατέρας του, ένας διάσημος διορατικός και προφανώς όχι υπερπροστατευτικός γονέας αναφέρθηκε ότι ζήτησε από τον γιο του να μην μπαρκάρει στον «Τιτανικό».

Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Percy Cornelius Taylor – Ο Percy ήταν ο μεγαλύτερος του μουσικού συνόλου (40 ετών) και ο μόνος παντρεμένος. Έγινε επαγγελματίας πιανίστας αργά στη ζωή του και ήταν ο λιγότερο γνωστός.

Δεν υπήρξαν προσωπικές νεκρολογίες μοιρολόγια ή λόγια εκτίμησης για αυτόν όταν πέθανε και ποτέ δεν τιμήθηκε ατομικά. Όταν τον περιέγραψε ο Τύπος το 1912, έκανε λάθος ακόμα και το όνομά του.

Καθώς ο γάμος του είχε αποτύχει, έπιασε τη δουλειά στον Τιτανικό με την ελπίδα να βρεί δουλειά στη Νέα Υόρκη και να ξεκινήσει μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω του το παρελθόν του.

Αυτό ήταν το πρώτο του ταξίδι στη θάλασσα. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Roger Marie Bricoux – Ο Roger ήταν ένας 20χρονος τσελίστας από τη Λιλ της Γαλλίας και ο νεότερος και πιο επίσημα σπουδαγμένος μουσικός από τους οκτώ… Τον θυμούνται ως «πολύ όμορφο νεαρό, αν και το βάδισμά του ήταν κάπως επηρεασμένο από ένα κούτσεμα , αποτέλεσμα ενός ατυχήματος με μηχανή».

Εκπαιδεύτηκε στην ίδια ακαδημία με τον Μότσαρτ στη Μπολόνια της Ιταλίας, είχε πολλούς φίλους και ήταν γνωστός για τη «ευθυμία και τη φιλικότητα» του.

Αν και πληρωνόταν με χαμηλούς μισθούς στην αρχή της καριέρας του, είχε δηλώσει σε γράμματα ότι «ονειρευόταν μια εποχή που θα μπορούσε να στηρίξει οικονομικά μια γυναίκα και να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια».

Αυτό ήταν μόνο το τρίτο του ταξίδι με πλοίο. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Ο Georges Alexandre Kring – George ήταν 23 ετών και γεννήθηκε στο Παρίσι, αλλά σπούδασε βιολί στο Ωδείο της Λιέγης στο Βέλγιο.

Ήταν ένας βραβευμένος μουσικός που έπαιξε σε όλα τα θέατρα του Παρισιού πριν μετακομίσει στο Ritz του Λονδίνου.

Ο πατέρας του τον είχε αποτρέψει στο παρελθόν από το να κάνει καριέρα στο στρατό, λέγοντάς του να παραμείνει στη μουσική…καθώς ήταν κάτι πολύ πιο ασφαλές.

Αυτό ήταν το πρώτο του ταξίδι . Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.»

Μαρτυρίες λένε πως το τελευταίο τραγούδι που έπαιξαν ήταν το “Nearer, My God, to Thee” (Πιο κοντά, Θεέ μου, σε Σένα) ένας χριστιανικός ύμνος του 19ου αιώνα…

Και κάτι τελευταίο: το βιολί του Wallace Hartley ανακτήθηκε το 2006 και εκτίθεται πλέον στην Ιρλανδία. Εδώ η original αφίσα της εποχής, με τους οκτώ μουσικούς, μονο που έχει υποστεί επιχρωματισμό.