The Speed of Sound – A Cornucopia: Minerva

Manchester’s The Speed Of Sound celebrates 35th anniversary by releasing  ‘A Cornucopia: Minerva’ album & video for ‘The Great Acceleration’

Manchester indie rock psychonauts The Speed Of Sound presents their new album ‘A Cornucopia: Minerva’, their second album issued via Big Stir Records, along with the video for ‘The Great Acceleration’ – the second single from the album, following up ‘West Wind‘.

Hailing from Manchester, The Speed Of Sound is made up of father and son John Armstrong (guitars and vocals) and Henry Armstrong (keyboards), Ann-Marie Crowley (vocals and guitar), Kevin Roache (bass guitar) and John Broadhurst (drums).

Full of ambition, energy, and eccentric melodic brilliance, this is the first record of the three-album set ‘A Cornucopia: Minerva, Victory, Bounty‘ from these future-retromodernist garage-psych stalwarts. While these albums will see digital editions over the next year, the Vinyl and CD versions are 3-disc sets carrying the umbrella title ‘A Cornucopia’. Released as deluxe editions, each set includes two full-length bonus albums ‘Victory’ and ‘Bounty’. But it all begins with ‘Minerva’.

With ‘A Cornucopia: Minerva’ coinciding with the band’s 35th anniversary, The Speed Of Sound returns triumphant, defiant and redemptive, following up their 2021 critically acclaimed album ‘Museum Of Tomorrow‘. Named for the goddess associated with wisdom, the arts and strategic warfare, this album explores themes of resistance to mainstream cultural dominance, championing individual identity and artistic creativity whilst being a vigorous musical celebration of subcultural existence in the face of predominantly bland pop culture.

‘Minerva’ presents 14 fresh and variegated tracks, each one a burst of differently-hued radio friendly sonic technicolor. These new pieces range from the recklessly fast Bo Diddley rhythm successfully merged with a Wagnerian horn section of lead single ‘West Wind’ to the haunting and spacious ballad critiquing Economic Theory that is ‘Trickledown‘ to the stripped back mediaeval folk-tinged starkness of ‘The Harvest‘ to the stratospheric vastness of ‘The Great Acceleration’.

The album passes seamlessly through the acoustic guitar-driven groove of ‘SS-100-X‘, the spacious iridescence of ‘Eight Fourteen Monday‘, the lively ascendence of ‘The Party Sniper‘, the glowing radioactivity metaphor of ‘Half Life‘ to the bright uplifting dementia and identity-loss focused ‘Mind Palace‘. While the bouncing vibe of ‘Bodysnatchers‘ reminds us to stay awake and not slip into the drabness of normalcy, the crunching melodic punch of ‘Clickbait‘ zings into the typewriter introduction of ‘Yet Another Tuesday‘, onwards to the punkifed rhythm and blues of ‘So Faux‘ and the closing acoustic riot of ‘Question Time‘.

With their inbuilt eclectic and genre-defying style, The Speed Of Sound expand from their base-camp foundation of multiple 1960s, punk and new wave influences, encompassing wide dynamic and stylistic variation, crossing borders and pushing boundaries at every opportunity while retaining continuity. The music bursts with experimentation whilst retaining hooks and melodic sensibility, plus the sharp barbed wit, lyrical depth and all-pervading sense of joy that form the irrepressible, uplifting hallmarks of this band.

Throughout their 35-year history, The Speed Of Sound have continuously produced music laced with optimism and lyrical bite, tapping the DIY ethos of punk and the restless lust for experimentation of psychedelia. Formed in 1989 with a pre-history dating back to the day Andy Warhol died in 1987, their music has always been idiosyncratic, counter-intuitive and perpetually looking for something new.

As of April 26, ‘Minerva’ is available in both formats from Big Stir Records via Bandcamp. Even better – dive into the jam-packed triple LP and CD editions of ‘A Cornucopia’.

TRACK LIST

01. West Wind (2:39)

02. SS-100-X (3:13)

03. Eight Fourteen Monday (2:59)

04. The Party Sniper (People Down There) (3:09)

05. Half Life (2:47)

06. Mind Palace (3:09)

07. The Great Acceleration (4:26)

08. The Harvest (2:28)

09. Bodysnatchers (2:20)

10. Trickledown (3:23)

11. Clickbait (2:39)

12. Yet Another Tuesday (2:54)

13. So Faux (2:59)

14. Question Time (2:53)

CREDITS

All songs written by John Armstrong

John Armstrong – guitars and vocals

Ann-Marie Crowley – vocals and guitars

Kevin Roache – bass guitar

John Broadhurst – drums

Henry Armstrong – keyboards

Bob Dinn – trumpet and flugelhorn

Chris Guest – harmonium, vibraphone, organ, shakers, tambourine

Alex Armstrong – typewriter on ‘Yet Another Tuesday’

Voices on ‘Mind Palace’ by Janet Stacey Dando, Henry Armstrong, Nick Frater, Jason Edge (courtesy of The Electric Stars), John Broadhurst, Mark Britton (courtesy of Amoeba Teen), Janet Armstrong, Louise Turner, Peter Watts & Ruth Rogers (courtesy of Spygenius) and Kevin Roache, plus Ivy Frater (heartbeat) Recorded, Mixed and Mastered at Vibratone Sound Studio in Manchester by Chris Guest, Adam Crossley and The Speed Of Sound.

Main sleeve image: Purple Spaceman © Lina Landers 2022

Artist photographs by Shay Rowan

Publicity by Shameless Promotion PR

Keep up with The Speed Of Sound

facebook | Instagram

 

Η Πράξη της Δολοφονίας

Φτάνοντας φέτος τα 80 χρόνια απο την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί, την οποία περιέργως δεν γιορτάζουμε, παρά είμαστε οι μοναδική χώρα στην οποία εορτάζουμε την αρχή του πολέμου (πράγμα που έφτιαξε οικονομικά πολύ κόσμο απ ότι φαίνεται) να σημειώσω κάτι σχετικά με κάποιους αμετανόητους από μια άλλη χώρα:

Είδα λοιπόν το ντοκιμαντέρ The Act of Killing, των σκηνοθετών Joshua Oppenheimer και Christine Cynn μόνο μία φορά στην ζωή μου, γύρω στο 2013 και δεν το ξέχασα ποτέ.

Δεν ξέχασα πως ακόμα και κάποιοι καθημερινοί άνθρωποι, της διπλανής πόρτας, μπορούν να πιστέψουν ότι κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, το να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές είναι αποδεκτό από την κοινωνία και θα τους κάνει να φανούν καλοί και ωραίοι (σας θυμίζει κάτι αυτό;)

Δύο από τους πιο βραβευμένους δημιουργούς ντοκιμαντέρ στον κόσμο – ο Werner Herzog και ο Errol Morris – έχουν δουλέψει στην παραγωγή του The Act of Killing.

Η ταινία επικεντρώνεται στους δράστες των μαζικών δολοφονιών στην Ινδονησία του 1965-1966, όπως εκείνοι είναι στις μέρες μας. Η γενοκτονία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο σχεδόν ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, που φαινομενικά ανήκαν στην τοπική κομμουνιστική κοινότητα.

Το εγχείρημα ξεκίνησε με επίκεντρο τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά πολλοί συνελήφθησαν καθώς ο Joshua Oppenheimer έκανε τις συνεντεύξεις μαζί τους. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας άρχισε να συναντά βασανιστές, έτσι αποφάσισε να επικεντρώσει πλέον την ιστορία σε αυτούς.

Όταν ο Suharto ανέτρεψε τον Sukarno, τον Πρόεδρο της Ινδονησίας, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Κινήματος της 30ης Σεπτεμβρίου το 1965, οι γκάνγκστερ Anwar Congo και Adi Zulkadry στο Medan (Βόρεια Σουμάτρα) προήχθησαν από πωλητές εισιτηρίων κινηματογράφου της μαύρης αγοράς, στο πιο ισχυρό εκτελεστικό απόσπασμα στη Βόρεια Σουμάτρα. Επίσης, απέσπασαν χρήματα από Κινεζικής εθνικότητας ανθρώπους με αντάλλαγμα τη ζωή τους. Μόνο ο ίδιος ο Anwar λέγεται πως σκότωσε με τα χέρια του 1000 ανθρώπους.

Σήμερα, ο Anwar τιμάται από τη δεξιά πτέρυγα μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης, την Pemuda Pancasila, που δημιουργήθηκε από τα τάγματα θανάτου. Η οργάνωση είναι τόσο ισχυρή που στους ηγέτες της συμπεριλαμβάνονται υπουργοί της κυβέρνησης που εμπλέκονται ανοιχτά στη διαφθορά, στη νοθεία των εκλογών και στην εκκαθάριση ανθρώπων με σκοπό να απαλλοτριωθεί η γη τους.

Πώς να ξεχάσω λοιπόν αυτό το ντοκιμαντέρ, όταν με πρόσκληση του σκηνοθέτη, ο Anwar αφηγείται μπροστά στις κάμερες τις εμπειρίες από τις δολοφονίες που έκανε και αναπαριστά σκηνές που απεικονίζουν τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά του την ώρα των φόνων. Οι σκηνές αυτές αναπαράγονται με το στυλ των αγαπημένων του ταινιών: γκανγκστερικές, γουέστερν και μιούζικαλ.

Παρουσιάζονται διάφορες πτυχές της κινηματογραφικής διαδικασίας του Anwar και των φίλων του, αλλά καθώς εμβαθύνουν στις προσωπικές εμπειρίες του Anwar, οι σκηνές που αναπαράγονται αρχίζουν να κυριαρχούν στην αφήγηση. Ο Joshua Oppenheimer που σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ, αποκάλεσε το αποτέλεσμα “ντοκιμαντέρ της φαντασίας”.

Αφού ο Anwar υποδύεται ένα από τα θύματά του, δεν μπορεί να συνεχίσει. Ο Oppenheimer, πίσω από την κάμερα, του λέει πως ήταν ακόμα χειρότερα για τα ίδια τα θύματα, γιατί ήξεραν ότι επρόκειτο να σκοτωθούν, ενώ ο Anwar απλά παίζει. Στη συνέχεια, ο Anwar αμφιβάλει για το αν έχει αμαρτήσει ή όχι, και λέει κλαίγοντας ότι δεν θέλει να το σκέφτεται. Επισκέπτεται ξανά την ταράτσα όπου ισχυρίζεται ότι έγιναν πολλές από τις δολοφονίες που διέπραξε και επαναλαμβάνει επανειλημμένα ενώ περιγράφει πώς είχε σκοτώσει ανθρώπους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας.

Ο συν-σκηνοθέτης, καθώς και άλλα 48 μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου με 27 διαφορετικές ιδιότητες, αναφέρονται ως «Ανώνυμοι» επειδή εξακολουθούν να φοβούνται την εκδίκηση από τους δολοφόνους της ομάδας θανάτου.

Ποιοι είναι αυτοί που χαίρονται λοιπόν με τον θάνατο;

Ποιοι είναι αυτοί που όταν σκοτώνουν γελόντας και όταν ετοιμάζονται να εκτελεστούν κλαίνε;

Με το θέμα της μεταμόρφωσης ενός απλού καθημερινού ανθρώπου σε δολοφόνο καταπιάνονται πολλά ντοκιμαντέρ, όπως και το Ordinary Men (Ganz normale Männer – Der ‘vergessene Holocaust’) των Manfred Oldenburg και Oliver Halmburger, το οποίο ακολουθεί ένα απο τα τάγματα δολοφόνων της SD, της υπηρεσίας ασφαλείας των SS, στην οποία ανήκαν δεκάδες χιλιάδες Γερμανών οι οποίοι λειτουργούσαν ως αστυνομικές μονάδες και εκτελεσαν εκατοντάδες χιλιάδες αντρες, γυναίκες και παιδιά.

Κάποιος απο το κοινό, μετά από μια προβολή του The Act of Killing στο Βερολίνο, είπε ότι αυτό που είχε κάνει ο σκηνοθέτης Joshua Oppenheimer ήταν «σαν να έβαλε αξιωματικούς των SS να αναπαραστήσουν το Ολοκαύτωμα». Ο Oppenheimer απάντησε ότι δεν είναι καθόλου το ίδιο «επειδή οι Ναζί δεν είναι πλέον στην εξουσία», ενώ τα μέλη της ομάδας θανάτου που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ εξακολουθούν να προστατεύονται από την κυβέρνηση της Ινδονησίας.

Ο Oppenheimer άρχισε να παίρνει συνεντεύξεις από οικογένειες επιζώντων και θυμάτων των γεγονότων του 1965 προτού επικεντρώσει την ταινία στους δολοφόνους. Αυτό έγινε μετά από παρέμβαση των τοπικών αρχών. Ο Anwar Congo ήταν ο 41ος δράστης/δολοφόνος από τον οποίο πήρε συνέντευξη.

Κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι υπάρχει μετά απο τούτην εδω την ζωή, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει.

Για το μόνο που είναι κάποιος σίγουρος είναι πως δεν θα είναι εκεί για να δει τις θα συμβεί στους δικούς του, ποιος θα τους προστατέψει ή ποιος θα τους φάει λάχανο.

Γιατί ένα πλάσμα άψυχο, είναι σαν μια κούκλα φτιαγμένη από κουρέλια που την κλωτσάνε πέρα-δώθε όλοι, χωρίς σεβασμό.

Κι αυτή η εικόνα, δεν αρέσει σε κανένα για τον εαυτό του ή για τους οικείους του.

Αν δεν την έχετε δει, δείτε την και βάλτε να την δει και κάνενα εύκαιρος κομπλεξικός… ολοι ξέρουμε απο έναν.