Scraptown – Scraptown

Σήμερα, συζητούσαμε με ένα φίλο για τα reggae συγκροτήματα.

Εγω είδα στο Ροδον τους Steel Pulse στις αρχές του 1988 και ήταν η τελευταία συναυλία μου πριν πάω στον στρατό, ενώ εκείνος είχε δει τους Wailers και φτάσαμε να συζητάμε για τα δύο πρώτα άλμπουμ των UB40, το Signing Off που έχει εκείνος και το Present Arms που έχω εγώ…

Η συζήτηση πέρασε στους δικούς μας, De Traces, οι οποίοι είχαν ανοίξει το 1991 την συναυλία των Wailers και κάναμε ένα πήδημα πίσω μια δεκαετία στους Scraptown ψάχνοντας να βρούμε κάποιο ανάλογο Ελληνικό συγκρότημα, σύγχρονο των UB40 και των Sharp Ties.

Το ωραίο είναι πως όλοι θυμούνται το S.A.G.A.P.O. και τον «Πουφ» ή όπως λεγόταν εκείνο το ποπ τραγούδι που έκανε ο Ρακιτζής μετά τους Scraptown αλλά αντε το πολύ να θυμηθούν το «Viva Sahara» από τις reggae μέρες του…

Η αλήθεια είναι πως οι Scraptown, όταν πρωτοσκάσανε, ήταν τόσο ιδιαίτεροι που είχαν κάνει τους Μύκητες, το πρώτο συγκρότημα του Πλάτωνα και του Μπάμπη που αργότερα έπαιξαν στο πρώτο άλμπουμ των Flowers of Romance, να παίζουν reggae στην Καλλιθέα.

Βασικά ο Ρακιτζής σπούδαζε μηχανονολόγος στην Αγγλία όταν η reggae και η ska άρχισαν να παίρνουν πάνω τους στο νησί και τον επηρέασαν.

Έτσι το 1981 όταν επέστρεψε στην Ελλάδα δημιούργησε τους Scraptown, με τον Βασίλη Γούναρη στο μπάσο και στα κρουστά, ο Γρηγόρης Μελάκης έκατσε στα τύμπανα, ο Βασιλης Παπασωκράτης στο σαξόφωνο και ο Μιχάλης Ρακιτζής στα φωνητικά και στις κιθάρες.

Εδω βάζω μια συνέντευξη που πήρε από τον Ρακιτζή και τον Γούναρη ο Πάνος Χρισοστόμου για την εκπομπή του, σχετικά με το συγκρότημα και εκείνη την εποχή.

Το ντεμπούτο της μπάντας βγήκε από την CBS.

Το αν έγινε επιτυχία ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση διότι ίσως να είχαν να συναγωνιστούν κομματάρες όπως το «Είναι γάτα ο κοντός με την Γραβάτα» ή το «Το’πε, το΄πε ο Παπαγάλος» τα οποία είναι και ανάλογα του μουσικού επιπέδου του κοινού αυτής εδώ της χώρας…

Πάντως, στους μουσικούς κύκλους του δικούς μας , του «ανώριμου» σκεπτικού και γούστου, ο δίσκος έκανε αίσθηση…

Γύρισα σπίτι και έβαλα να ακούσω τα τραγούδια ένα προς ένα.

Ο φίλος που συζητούσαμε επισήμανε το “Execution” το τραγούδι που ανοίγει αυτό το άλμπουμ, προφανώς γιατί το μπάσο του Γούναρη είναι καλά «δουλεμένο» (υπήρξε μπασίστας ο ίδος ο φίλος…) με μια ιδιαίτερη γραμμή και «τσιμπητές».

Ο Γούναρης έχει ξανακάνει καλή δουλειά στο “Third World” με κοφτά μπάσα ενώ το σαξόφωνο του Παπασωκράτη το έχουν θάψει πίσω στην παραγωγή, ενώ η γνώμη μου είναι πως θα έκανε όλη την διαφορά… Είναι το πιο ατόφιο ανάλαφρο ποπ-reggae τραγούδι του δίσκου.

Ο Παπασωκράτης πάντως ακολούθησε τον Ρακιντζή και στις κατοπινές δουλειές του μετά τα τρία άλμπουμ των Scraptown μέχρι το 1995.

Ο δε Γούναρης, έπαιξε και με τον Βαγγέλη Γερμανό και τον Γιάννη Σπανό και μέχρι τον Μάρκο Δεληβοριά το 2005.

Το άλμπουμ παίρνει πάνω του πάλι στο “G.T.S.” και πάλι λόγω του μπάσου του Γούναρη το οποίο είναι αυτό που έχει την πιο reggae ταυτότητα στο άλμπουμ και δίνει χαρακτήρα.

Εχω πει πως όταν reggae μπάντα δεν έχει καλό μπασίστα, είναι σαν rock μπάντα που δεν έχει καλό κιθαρίστα.

Το μπάσο στην reggae είναι το νούμερο ένα (1).

Ο Γούναρης είναι μάγκας… και ο παραγωγός έχει βάλει το μπάσο του πρώτη μούρη στο Καβούρι.

Να κάνω εδώ λιγο και τον δικηγόρο του Διαβόλου, επειδή ο Ρακιτζής είχε μείνει στο Brixton, όσα μαθήματα και αν είχε κάνει σε εκείνους του μουσικούς, δεν είχαν πάρει γεύση από Τζαμάικα και πολύ περισσότερο δεν είχαν πάρει ο παραγωγός και ο ηχολήπτης ο οποίος η πιο ροκ δουλειά που είχε κάνει ήταν με τον Πουλικάκο και τον Ασβεστόπουλο των 2002 GR. Τι reggae να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;

Υπάρχει πάρα πολύ Ελληνικό rock τύπου Apocalypsis στον δίσκο, ήχος που κυριαρχούσε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε μπάντες των Ελληνικών πολυεθνικών, και γίνεται ξεκάθαρο στο τραγούδι “Dismissed”.

Δεν λέω αν οι Apocalypsis ήταν καλοί ή κακοί (που φυσικά και ήταν καλοί με Γιάννη Παλαμίδα και Βασίλη Δερτιλή) αλλά λέω πως ήταν σαν να προσπαθούν μερικές φορές οι φτωχοί Genesis να παίξουν reggae…

Άποψή μου. Ετσι?

Αλλά τι ψάχνουμε τώρα, ψύλους στα άχυρα, το 1980 στην Ελλάδα… και που μιλάμε για ηλεκτρικές κιθάρες πάλι καλά είναι…

Τα σαξόφωνα του Παπασωκράτη επαναφέρουν τον δίσκο στην πραγματικότητα του νησιού της Καραϊβικής με το επόμενο τραγούδι που λέγεται “Linda”.

Πάλι ο Γούναρης είναι ωραίος με τις κοφτές γραμμές του μπάσου και εδώ έχει πάρει πάνω του και ο Γρηγόρης Μελάκης ο οποίος αποδομεί τα τύμπανά του μέχρι να μπει ένα μέρος κρουστών που δεν βρίσκω να έχει λογο, αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι δική μου ιδέα.

Στο πρότελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το “Sometimes” ο Tίμος Παπασωκράτης ανοίγει το τραγούδι πειράζοντας το modulation του keyboard και δίνει μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα στο κομματι.

Είναι όμως ολόκληρο στημένο πάνω σε ανατολίτικες κλίμακες και αυτό το κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο άλμπουμ.

Μάλιστα κάποιος σκέφτηκε να πειραματιστεί με το holder του delay πάνω στην φωνή του Ρακιτζή το οποίο σήμερα με κάνει να χαμογελάω αλλά τότε θα μου φαινόταν καλή ιδέα γιατί θα ήταν κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο…

Είμαστε 44 χρόνια πίσω απο το σήμερα, ετσι?

Επίσης, ο Μελάκης είναι ωραίος (εννοώ είναι μέσα στο κλιμα δίνοντας κάτι ακόμα) σε αυτά που παίζει στα τύμπανα.

Αργότερα θα παίξει τύμπανα σε δίσκους του Γιοκαρίνη, του Κούτρα, του Βαγγέλη Γερμανού και με τους Πυρός Αιθήρ μαζί με τον Tίμο Παπασωκράτη.

Ο Γούναρης παίρνει πάνω του το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ “Bookoo Funk” και αυτό είναι ενδεικτικό της σκηνής της χώρας μας.

Είχαμε, έχουμε, δεν ξέρω… τέτοια ανασφάλεια που βαζουμε το καλύτερο, το πιο γαμηστερό τραγούδι του δίσκου στο τέλος του άλμπουμ. Το κρύβουμε.

Ναι ρε λουκουμάδες! Jazz rock είναι!!! Και τι έγινε? Αυτές είναι οι δυνατότητες της μπάντας.

Γαμάνε οι μουσικοί και μπορούν και παίζουν… απλά το κοινό δεν είναι “έτοιμο”. Το κοινό δεν υπάρχει.

Το κοινό θέλει πιάτα, γαρούφαλα και προβατίνα.

Και το τραγούδι τελειώνει, κλείνοντας το άλμπουμ με το σπάσιμο ενός πιάτου σαν σχόλιο για την Ελληνική πραγματικότητα.

Ο Ρακιτζής λέει μόνο έναν στίχο όλο κι όλο.

Δεν χρειάζεται να πει άλλον.

Οι Scraptown θα κυκλοφορήσουν δύο ακόμα άλμπουμ.

Το Rules of the Game, του 1983, που ο φίλος ο Θόδωρος είπε πως είναι καλύτερο από το πρώτο και το Give Me A Break… που έχει και το “Viva Sahara” το οποίο είναι και το κύκνειο άσμα της μπάντας.

Μάλλον σε αυτό το τρίτο άλμπουμ δεν υπάρχει κανένας από τους προηγούμενους μουσικούς του γκρούπ… πέρα απ τον Ρακιτζή

Τώρα, το τι έκανε μετά ο Ρακιντζής, εμένα δεν μου πέφτει λόγος και με ποιο δικαίωμα να πάρω θέση κιόλας σε αποφάσεις ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου.

Στο κάτω-κάτω δεν πείραξε και κανέναν…

Σύγχρονοί τους, στην ΕΜΙ όμως, ήταν οι Sharp Ties κι αυτό δείχνει πως εκτός από το underground που έβραζε κυρίως στην Αθήνα, κάτι είχαν πάρει χαμπάρι και οι πολυεθνικές και δοκίμαζαν να δουν αν τα νερά της νέας μουσικής ήταν κρύα…